Vorige week klopte er ineens een patiente bij ons aan. Ze had een grote tas met spullen bij zich. Ongebruikelijk dat ze bij ons aanklopte aangezien patienten niet geacht worden naar onze huizen te gaan. Het was Karen, een vrouw uit het buurdorp. Ze is begin 20 en heeft een tweeling van 6 maanden. Haar man mishandelt haar systematisch. Regelmatig komt ze in elkaar geslagen naar het ziekenhuis. Voor we haar kunnen behandelen staat vaak haar man weer op de stoep die haar aan haar haren naar huis sleept en daar opnieuw in elkaar slaat. Dit maal zei ze dat ze weer een aantal dagen in elkaar geslagen. Ze trok het niet meer en wilde hulp. Na even met haar gepraat te hebben vertelt ze ons de verschrikkelijkste verhalen, zonder een traan te laten vallen. Haar man slaat haar, laat haar als prostitue werken zodat hij geld heeft voor zijn drugs, hij mishandelt hun 2 kinderen, hij dreigt Karen en kinderen en moeder en zusje te vermoorden, hij dreigt Karen hoofd eraf te hakken, hij wil met haar 14 jarige zusje trouwen en ga zo maar door. En het zijn niet alleen dreigingen… Zijn eerste vrouw en kind schijnt hij vermoord te hebben. Dus alle reden voor Karen om bang te zijn… En genoeg redenen voor ons om actie te ondernemen. Er worden verschillende mensen in het dorp opgetrommeld. Wat kunnen we voor deze vrouw doen?
Er wordt besloten Karen te laten overnachten in een van de Kapuna huizen. De volgende dag wordt de politie ingeschakeld. Deze zijn ook bang voor haar man, dus ze besluiten alleen Karen mee te nemen. Het moment dat Karen door de politie wordt meegenomen zie ik haar lopen in een knal oranje tshirt met een tekst erop van de bloedbank. ‘Dat shirt komt me bekend voor’ denk ik nog, ‘vast aan iemand gegeven die het weer aan haar gegeven heeft’ denk ik.
Een paar dagen later moet ik iets pakken uit de beneden kamer. Omdat het stinkt in de kast ga ik op onderzoek uit. In de kast vinden we een kussensloop met ontlasting erin… Wie doet nou zoiets?? We spreken erover met wat mensen in Kapuna, niemand snapt het. Ook valt me op dat de hoeveelheid eten, wat in dezelfde kamer ligt ineens veel minder is dan het was. Raar. Maar we zijn met zn zessen, dus het gaat misschien harder dan normaal.
Een paar dagen later kijkt Wijnand onder het bed in dezelfde kamer. Er liggen wat omhulsels van koekjes en een half pak melk… Hmm daar klopt iets niet. We bespreken wat er aan de hand kan zijn. Het lijkt wel alsof hier iemand gelegen heeft… Wie kan dat nou gedaan hebben? Iemand die per ongelijk opgesloten werd? We herinneren ons allebei dat de deur een keer open stond afgelopen week. Misschien hebben we een ongewenste bezoeker opgesloten… Wie kan het zijn? Dan herinner ik met het tshirt van Karen ineens weer. Zou zij of haar man hier geweest zijn? Haar man, een moordenaar, in ons huis?! Niet zo’n fijn idee. Ik kijk nog eens onder het bed en vindt het plastic omhulsel van hetzelfde oranje tshirt. Ok, Karen moet hier geweest zijn… En ineens valt het kwartje. Het moment dat zij bij onze deur stond had ze een grote tas bij zich. Die tas kwam me bekend voor, maar ik wist niet meer goed waarvan. Wijnand had hetzelfde gedacht, maar we hadden het niet met elkaar besproken. Die tas was ONZE tas en hij zat vol met ONZE spullen! Heel veel eten uit Nederland, baby kleertjes, speeltje voor de kinderen, laarsjes van vika, een nieuw zwembad voor de kinderen en ga zo maar door. Stampvol zat de tas, met onze spullen! Karen stond daar bij de deur, niet om om hulp te vragen, maar omdat wij haar hadden betrapt op het moment dat ze het huis wilden verlaten nadat wij haar perongelijk op hadden gesloten. En om eronderuit te komen had ze het hele verhaal van de mishandeling verzonnen. Keihard gelogen. En iedereen in Kapuna maar zn best doen om haar te helpen… Ook de dag dat de politie kwam moet ze alles aan elkaar gelogen hebben. Nu wordt ze regelmatig geslagen, dus dat verzinnen zou niet zo moeilijk geweest zijn, maar deze keer was het niet waar.
Hoe hebben we dit niet eerder kunnen zien?! Zijn we zo naief? Of geloven we nog steeds in de goedheid van de mensen? We zijn hier tot slot van rekening om mensen hier te helpen… Iedereen die Karen geholpen had de zware tas te tillen had gedacht dat ze toch wel erg veel spullen had. De meeste mensen hebben hier niet zoveel namelijk. Niemand had er iets van gezegd… Iemand uit haar dorp had gedacht ‘wat aardig dat de dokter haar die hele tas geeft’. Nou niet dus, gestolen! Op klaarlichte dag! Terwijl wij op de veranda zaten.
De dagen na deze ontdekking is de politie weer opgetrommeld en heeft het Kapuna management de vrouw in kwestie opgezocht om met haar te praten. Wat denk je dat ze zegt: dat heb ik niet gedaan… Nog steeds aan het liegen… Triest he. Een heel klein deel van de spullen hebben we terug gekregen. De rest heeft ze verkocht, opgegeten, weggegeven etc. Wie zal het weten… En heeft ze er spijt van? Natuurlijk niet… En het dorp? Die doen niets. Het is jullie probleem… Gebrek aan leiderschap, gebrek aan law and order.
Goed, wij zijn weer wat wijzer. Niemand is te vertrouwen.
Maar ook: veel mensen kwamen naar ons toe om met ons te praten. Sommigen kwamen bidden voor ons, voor het huis, voor het werk dat wij doen, voor de hulp die wij zijn in Kapuna, dat dit ons niet van ons werk af zal houden… Kapuna is een hechte community. Erg mooi om daar deel van uit te maken!
