Na een reis van 6 dagen en een maandenlange voorbereiding zijn we eindelijk aangekomen in Kikori. Het dorp waarvan we al zoveel gehoord en gelezen hebben, maar waarvan het nog steeds moeilijk was om er een voorstelling van te maken.
Nadat we zondagochtend na 40 uur reizen aankwamen in Mapang Missionary Home in de hoofdstad Port Moresby, hebben we moe maar voldaan ons bed opgezocht en een flink gat in de dag geslapen. We werden hartelijk ontvangen en hebben veel leuke gesprekken gevoerd met de zendelingen die er op hetzelfde moment verbleven. Maandag hebben we boodschappen gedaan waarvan we een deel hebben achtergelaten in Mapang. Dit zal in de aankomende weken/maanden worden bezorgd per schip in Kikori. Producten zoals pasta, koffie, linzen, ingeblikt vlees, honing, havermout, etc. worden niet verkocht in Kikori. Maandagmiddag hebben we het recent vernieuwde nationaal museum bezocht. Een fascinerende introductie op de bijzondere stammencultuur van Papoea-Nieuw-Guinea. Er werden zaken tentoongesteld, zoals maskers, totempalen, muziekinstrumenten, jachtbenodigdheden en ceremoniële versieringen. En uiteraard hebben we ons laatste kopje echte cappuccino en koffie gedronken.
Dinsdagochtend vlogen we vanaf Port Moresby naar Moro, naar een oliecompound van Oil Search. Er is veel olie in deze regio en in de regio rondom Kikori is het bedrijf Oil Search actief. Zij hebben een Foundation die zich bezig houdt met de ontwikkeling van deze regio en zij zorgen onder andere voor het vervoer van buitenlandse dokters en vrijwilligers van Port Moresby naar Kikori. We sliepen een nacht op de oliecompound in Moro.
Op woensdagochtend zijn we per helicopter naar een andere Oil Search base gevlogen; Gobe. Het was werkelijk ontzettend indrukwekkend om voor de eerste maal in een helicopter over de boomtoppen van een oerwoud te zweven (ondanks de bewolking). Vanuit Gobe hebben we nog zo’n 3 uur per auto gereisd naar de oever van Kikori rivier, waar we werden opgewacht door de mensen van Kikori hospital. Zij hebben ons per dinghi (boot) naar Kikori gevaren. Ook dit laatste gedeelte over de rivier liet ons zien hoe uitgestrekt en majestueus het oerwoud is. Onderweg kwamen we locals tegen die een uitgeholde boomstam als kano gebruiken. (Overigens is er sinds kort ook een airstrip naast het ziekenhuis en daar zou twee keer per week een commercieel vliegtuig op moeten vliegen vanaf de hoofdstad Port Moresby.)
In Kikori aangekomen kregen we het gastenverblijf aangeboden als ons verblijf voor de komende weken tot dokter Sharon met verlof gaat. Dan zullen we naar haar huis overgaan omdat haar huis beter gemeubileerd is. Ons huis staat samen met een stuk of wat andere huizen op de compound van het ziekenhuis direct op de oever van de rivier. Alle huizen staan op palen en we wonen dus op de eerste verdieping. Op gezette en soms minder gezette tijden voorzien de generatoren ons van stroom voor de waterpomp (om opgevangen regenwater vanuit de watertank naast het huis naar het dak te pompen), de vriezer, het kookstel, de lampen en een waaier. We zijn blij dat we in het regenseizoen aankomen, waardoor de temperatuur eigenlijk erg prettig is. We merken echter wel aan alles dat de relatieve luchtvochtigheid hoog is, mede door de vele regen die er valt.
We maakten kennis met dokter Sebastiaan en Lina, die in het huis naast ons verblijven en ook voor een jaar vrijwilligerswerk doen voor GCS. Zij hebben ons wegwijs gemaakt in onze eerste uren in Kikori. Ook maakten we kennis met doctor Sharon. Ze heeft jarenlange ervaring als tropenarts op diverse plekken in PNG en Erica zal met haar samen gaan werken in het ziekenhuis.
‘s Avonds nodigden Sebastiaan en Lina ons uit om te komen eten. Na het eten liepen we samen naar huis en beseften we ons dat we na 6 dagreizen de eerste nacht ingingen van ons verblijf in Kikori voor de aankomende periode in ons leven.
