Al 6 weken werkt onze dichtstbijzijnde netwerk toren niet. Op een halfuurtje varen vanaf Kikori staat een andere netwerk toren waarvan we op bepaalde punten in Kikori een beetje netwerk op pikken, maar helaas niet genoeg voor goed internet. Communicatie met Nederland is dus lastig. Op dit moment zijn we even in Kapuna om gebruik te maken van het internet, want communicatie is toch wel erg belangrijk, zeker nu!
Terwijl we steeds meer nieuws krijgen vanuit andere delen in de wereld, krijgen we natuurlijk ook veel vragen over het corona virus in PNG. In deze blog zal ik daarover meer vertellen en later deze week volgt er een blog met onze avonturen van de afgelopen weken.
In PNG zijn er voor zover we weten 2 bevestigde corona gevallen. In beide gevallen ging het om buitenlanders en een van hen was zelfs alweer het land uit op het moment dat bekend werd dat hij positief was getest. Er is slechts één plek in PNG waar getest kan worden en het is voor vele regio’s vrijwel onmogelijk om materiaal daarheen te sturen om te laten testen. Dus we denken dat het getal 2 vrij optimistisch is.
Op dinsdag 24 maart is in PNG de noodtoestand ingegaan. Dit betekent dat alle grenzen dicht zijn gegaan, er geen vervoer tussen provincies meer mogelijk is en dat alle scholen dicht zijn. Daarnaast heeft de overheid opgeroepen om 21 dagen lang te bidden en te vasten. Na 2 weken zal de overheid opnieuw evalueren of verlening van deze maatregelen noodzakelijk is.
Deze noodtoestand houdt voor ons in dat we niet weg kunnen uit de Gulf Province op dit moment. Veel tijd om erover na te denken kregen we niet, want op zondagmiddag werd duidelijk dat de noodtoestand op dinsdag in zou gaan. Toch hebben we een bewuste keuze gemaakt om hier te blijven. We geloven dat we geroepen zijn door God om hier heen te gaan en we geloven ook dat Hij voor ons zal zorgen in deze tijd. We staan absoluut achter onze keuze en maken ons niet veel zorgen, maar het blijft natuurlijk een spannende tijd, ook voor ons in de bush.
In ons eigen ziekenhuis nemen we ook voorzorgsmaatregelen om verspreiding tegen te gaan, maar we willen onszelf niet isoleren van de buitenwereld om patiënten te kunnen blijven helpen. We controleren iedereen die het ziekenhuis binnenkomt, en alleen patiënten en een familielid mogen de compound op. We gaan iedereen die hoestklachten heeft in een apart gedeelte van onze polikliniek zien, en iedereen met ernstige klachten wordt opgenomen in een afgezonderde ‘hoest’ ward. Patiënten met milde virusverschijnselen sturen we naar huis om plaats te houden voor mensen met ernstige klachten en om verdere verspreiding tegen te gaan. We kunnen helaas maar weinig betekenen voor ernstig zieke patiënten en hebben bijvoorbeeld maar drie apparaten om zuurstof toe te dienen aan patiënten. We maken overal punten om handen te kunnen wassen, want door afstand te houden, veel handen te wassen en te hoesten/niezen in de elleboog hopen we verspreiding al te verminderen.
Op die manier zoeken we naar een goede balans tussen voorzorgsmaatregelen die verspreiding moeten afzwakken, maar die nog wel enigszins tegemoet komen aan de sociale (familiebezoek) en economische (voedsel) behoeften van de mensen hier. Het is lastig om de voorzorgsmaatregelen te communiceren. We moeten tegen de wildste geruchten opboksen met onze adviezen. Er gaan geruchten de ronde dat in sommige landen iedereen die het coronavirus heeft, wordt afgeschoten, en dat alleen blanke mensen ziek kunnen worden. Deze geruchten die van mond op mond met de zogenaamde bushtelefoon de ronde doen, gaan pijlsnel, dus dat maakt het erg lastig.
Op de lange termijn zullen er andere problemen bij komen. Medicatie en andere benodigdheden zullen opraken omdat de aanvoer van nieuwe goederen voorlopig is opgeschort en bedrijven dicht zijn. Hetzelfde geldt voor de aanvoer van voedsel voor de winkels. De winkels worden namelijk bevoorraad door schepen die vanuit Port Moresby komen.
Voor stroom zijn we afhankelijk van de oliemaatschappij die brandstof doneert voor onze generator. Ook zij houden momenteel hun deuren gesloten. Gelukkig hebben we een redelijke voorraad brandstof en de komende weken krijgen we nog steeds brandstof, maar als de voorraad opraakt, zullen we geen stroom meer hebben. Dat zal het werk in het ziekenhuis behoorlijk beïnvloeden. Daarnaast vullen we onder andere onze watertank via een pomp, wordt onze riolering geleegd met pompsystemen, koken we op elektriciteit en bewaren we veel eten in de vriezer.
Gelukkig leven we in PNG, dus zelfs zonder al deze voorzieningen zullen we ons prima redden. Voedsel halen we dan uit de bush en de rivier, drinkwater komt nog steeds gewoon uit lucht vallen, en koken kunnen we op een open vuurtje. In dat opzicht verandert er weinig hier.
