We ontkomen er helaas niet aan; COVID gaat als een lopend vuurtje rond. We hobbelen een beetje achter de rest van de wereld aan. Een eerste golfje in mei-juni, nu de tweede forse golf vanaf september. Het is even aanpoten: een extra COVID afdeling, haperende zuurstofapparaten en vaccinatie-schuwe medewerkers. Maar schade lijkt vooralsnog beperkt door een community met weinig risicofactoren. Gelukkig, want social distancing is absurd voor de gastvrije en fysiek communicerende Melanesiër.
Ondertussen rennen hordes Nederlandse kinderen door het dorp. Het lijkt net de Bijbelbelt! Het is geweldig om samen met mijn oude schoolvriend Sije hier te wonen. Als vanouds, maar in plaats van vergaderen met de leerlingenraad, slachten we nu een geit. Lekker praktisch.
Danielle en Eline (een Nederlandse geneeskunde studente) doen geweldige zaken voor het naaiproject. Ze starten een trainingstraject dat zich hoopt te ontwikkelen tot een duurzaam naaibedrijfje. Dus de deelnemers krijgen niet alleen een diploma, maar ook nog eens een baan. Slimme dames!
Airu,
de Dijkemaatjes
