Eindelijk is het zover. Ze zijn gearriveerd. Onze kleine viervoeters. Lang hebben we op ze moeten wachten en veel is er over heen en weer gemaild. Maar…ze hebben het gehaald en zijn nog in leven. Onze twee kleine geitjes…
Sinds dat we hier zijn leek het ons een goed idee om, Nederlanders die we zijn, meer zuivel in Kapuna te krijgen. Koeien of geiten zijn in de hele provincie niet te vinden, dus dat ging een beetje lastig worden. Totdat we hoorden dat iemand in de highlands aan geiten kon komen. Deze kon de geiten een aantal uur rijden verder op een vliegveldje droppen en per vliegtuig konden ze dan naar onze provincie komen. Dan nog 3 uur in de boot…maar dan heb je wel wat. Twee witte jonge geitjes. Tom en Didi. De naam Tom hebben wij bedacht, Didi komt van Vika. Die roept de hele dag namelijk ‘DIE’ en riep heel hard DIDI toen ze het kleine geitje voor het eerst zag. Sindsdien horen wij de hele dag ‘DIDI’ ‘Mieeeh’.
Voor alsnog verblijven de geiten in Vika’s aanstaande zandbak onder het huis. Binnenkort gaan we een nieuw huis voor ze bouwen en verhuizen ze naar onze tuin.
Ook Kapuna en omgeving is erg blij met de geiten. 95% van de mensen heeft namelijk nog nooit een geit gezien, dus de hele dag komen er mensen kijken. En niet alleen kinderen, zelfs grote stoere mannen komen hierheen om te kijken wat een geit precies is. Gezellig gebeuren dus. Ook een hoop werk, want Didi moet nog melk met een fles krijgen en beiden willen niets liever dan de hele dag aandacht.
In de ochtend is het bij ons thuis altijd een gezellige boel. Ik ga naar het ziekenhuis en laat Wijnand met een heleboel hongerige monden achter. Boven op de veranda is er een te ongeduldig om de pap af te laten koelen. Terwijl Wijnand zit te blazen en blazen zit er naast hem iemand met opengesperde mond te wachten tot ze een hap krijgt. Beneden blèren ondertussen de geiten om aandacht en eten. Zodra je de deur open doet komen van alle kanten kippen aangerend, klaar voor een maaltijd kokos- en papaya resten. Het is net een kinderboerderij.
Wijnand is sinds we hier zijn met Total in onderhandeling over hoe ze ons kunnen helpen. Zoals waarschijnlijk eerder uitgelegd is Total net in dit gebied gekomen voor gaswinning. Naast dat ze hier voor de business zijn moeten ze ook een maatschappelijk bijdrage leveren. Zo helpen ze ons met de transport van goederen uit de hoofdstad. Heel fijn dat ze helpen, want anders hebben we geen pindakaas, koekjes off rijst. Toch gaat het helaas niet zonder slag of stoot. Een goede manier om de goederen te leveren is er nog steeds niet. Verschillende opties zijn geprobeerd, maar de juiste oplossing nog niet gevonden. Om tot een oplossing te komen moeten er ook hier in Kapuna wat dingen veranderd worden. Dus daar wordt de komende tijd aan gewerkt.
In het ziekenhuis was het tot twee weken geleden heel rustig. De wards stroomden leeg en niemand leek ziek. Afgelopen week kwam hier verandering in. Langzaam stromen de wards weer vol. Wel leuk, dan blijft het werken wat uitdagender. Zo kwam er afgelopen week een jongen naar het ziekenhuis. Hij was met een groot bush knife in de tuin aan het werk en had zijn vinger zo goed als geamputeerd. Zelfs het bot was doormidden. Aangezien de tuin niet dicht bij zijn huis was moest hij eerst zelf terug peddelen voor hij hulp kon krijgen. In eerste instantie dacht ik de hele vinger te moeten amputeren. Maar bij nader inzien was de vinger doorbloed en hebben we de boel weer aan elkaar gehecht. En nu hopen dat het goed geneest.
Een andere jongen die afgelopen week binnen kwam was bekend met epilepsie. Hij slikte medicijnen, maar had desondanks nog steeds epileptische aanvallen. Nu had hij een aanval gehad en was daarbij in het vuur gevallen. Zijn hele hoofd en schouders waren daarbij verbrand. Vreselijk om te zien. Wat een wonden. Getekend voor het leven. Hij is stabiel, we hopen dat hij het haalt.
Afgelopen week zijn Lieke en Enid gearriveerd. Beide meiden studeren in Delft en gaan hier een solar project doen. Enid moest een paar dagen in de hoofdstad blijven voordat ze door kon vliegen naar Kapuna. Ze vertelde dat haar moeder het erg spannend vond dat zij naar PNG zou komen omdat PNG erg gevaarlijk kan zijn. Toen ze de eerste dagen door de hoofdstad liep zag ze overal, letterlijk elke paar meter ,rode klodders bloed liggen. Toch een beetje angstig over waar ze nu weer beland was had ze eens navraag gedaan. Er werd hartelijk gelachen om haar vraag. Rode klodders in PNG zijn namelijk betelnut, de lokale verslaving.
Vika kan lopen! Ineens is het kwartje gevallen. Lustig stapt ze er op los. Kijken waar ze loopt doet ze niet, dus vallen is er nog heel geregeld bij. Ook is ze heel hard bezig met woordjes oefenen. Gezellig dus.
Wij zijn de 22e 2 jaar getrouwd! We gaan heerlijk uit eten, met een fles rode wijn en champagne, met kaas en chocolade en lekker stuk vlees. Daarna slapen we in een drie sterren hotel met een zwembad en een ontbijtbuffet. Klinkt goed he. Vinden wij ook. We dromen nog even verder…
Tot over 2 weken!
