Terwijl JW nog steeds druk aan het werk is in Kapuna, ben ik intussen 1.5 week in Kikori aan het werk geweest. Het was heel fijn om weer op mijn vertrouwde werkplek te zijn en te worden verwelkomd door mijn lieve collega’s en vrienden in Kikori.
Een hoogtepunt was het vieren van International Nurses Day op 12 mei. Er was een viering met het hijsen van de vlag, leiders gaven speeches, er werd gebeden en er werden kaarsjes gebrand. Na afloop van het programma was er een ‘refreshment’, waarbij ik vaak denk aan een snack, maar in de praktijk een mega bord eten krijg voorgeschoteld. Alle verpleegkundigen zagen er prachtig uit en er werden dan ook heel veel foto’s gemaakt.
Naast alle gezelligheid en fijne ontmoetingen, was er ook meer dan genoeg werk te doen. Deze tijd van het jaar is blijkbaar altijd een drukke periode. Het was dan ook even aanpoten, maar ik realiseerde me opnieuw hoe indrukwekkend, interessant en leerzaam mijn werk is en vooral ook hoe afwisselend. Om weer eens een indruk te geven van wat ik zoal doe op een dag en omdat ik de afgelopen maanden niet zoveel casussen heb gedeeld en het dus hoog tijd is om mijn belofte aan sommigen van jullie (over het delen van tropische ziektebeelden) na te komen, hierbij een indrukwekkende selectie van het werk van een dokter gedurende een week in Kikori.
- Een jongeman kwam binnen nadat hij door een varken was gebeten. Varkensvlees is gewild, maar het jagen op wilde varkens is zeker niet zonder risico’s. Met enige regelmaat zien we hele lelijke, geinfecteerde wonden na een varkensbeet. Deze man was drie dagen geleden gebeten en kon nauwelijks zijn arm nog bewegen door de enorme zwelling (compartiment syndroom). Bovendien zat er lucht in zijn huid, wat duidt op een infectie die in de nederlandse volksmond ook wel koudvuur wordt genoemd. Hij moest geopereerd worden aan zijn arm om het geïnfecteerde weefsel weg te halen, maar ook om de druk die de zwelling veroorzaakte weg te nemen. Een spannende operatie, aangezien er zoveel belangrijke structuren in de arm zitten en Sharon en ik nog nooit zo’n operatie gezien of gedaan hadden. Verwijzen is gezien het beperkte transport momenteel geen optie en als we niets zouden doen, zou deze man sowieso zijn arm kwijt raken en zelfs kunnen overlijden. Met hulp van de juiste chirurgie en anatomie boeken lukte het ons om alle structuren te identificeren en vonden we uiteindelijk een necrotische (dode en geïnfecteerde) spier, die we succesvol konden verwijderen. Het herstel nadien was gelukkig heel goed!
- Ik werd gebeld om een patiënt van rond de 25 jaar te komen zien met lepra. Omdat het niet heel acuut klonk, vroeg ik of hij niet terug kon komen op het gebruikelijke moment dat ik deze patiënten zie, maar de verpleegkundigen waren bang dat hij dan niet meer terug zou komen. Toen ik de patiënt zag, begreep ik waarom: al zijn vingers waren nog slechts stompjes en ook zijn tenen zagen er niet meer normaal uit. Hij bleek al zijn hele leven lepra te hebben net als zijn ouders, maar vanwege schaamte en wellicht andere redenen, was hij nooit naar het ziekenhuis gebracht. Hij verbleef normaal gesproken met zijn ouders in hun bushcamp, een huisje verscholen in de bush wat veelal wordt gebruikt als buitenverblijf voor visserij en gardering. Een nichtje van hem had hem opgehaald om mee te nemen naar het ziekenhuis, maar nu hij bij haar in Kikori was, durfde hij niet naar buiten te gaan. Zo vreselijk schrijnend om te zien dat deze ziekte zijn leven verwoest heeft, terwijl er tegenwoordig goede behandeling voor bestaat die al zijn misvormingen waarschijnlijk hadden kunnen voorkomen. Om erger te voorkomen is hij overigens alsnog op medicatie gestart, maar ik zou willen dat dat al veel eerder was gebeurd.
- Op donderdagmiddag hebben we in het outpatient gedeelte een doktersspreekuur. Als de verpleegkundigen in outpatient willen dat een patiënt door de dokter wordt gezien, word de patient gevraagd om terug te komen op de donderdagmiddag (tenzij het acuut is natuurlijk). Die middag kwam er een vrouw bij me met twee potjes medicijnen en een hele stapel papieren. Ze wilde dat ik de medicijnen zou injecteren, want dan zou ze beter worden. Toen ik alle papieren had gelezen, werd me duidelijk dat mijn collega deze patiënt verwezen had naar Port Moresby met een verdenking op borstkanker. De dokter in Port Moresby wilde dit bevestigen met een CT-scan en daarom had ze een recept gegeven voor contrastvloeistof. De patiënt had dit opgehaald, maar door Corona kon ze niet terecht voor de CT-scan. Aangezien zij dacht dat deze potjes gewoon medicijnen waren, besloot ze maar weer terug te gaan naar Kikori. Erg sneu om haar te moeten vertellen dat ze toch echt opnieuw de kostbare en lange reis (minstens 2 dagen over water en weg) terug moest maken om te krijgen wat ze nodig heeft.
- Een kindje van een jaar of 7 was gevallen en zijn arm zag er nogal raar uit. Het gebeurde in de avond en dus besloot zijn familie om de arm maar direct recht te trekken. De volgende ochtend kwam hij naar ons met echt een onmogelijke ‘gezette’ breuk. Na meerdere pogingen, is het hopelijk gelukt, maar in het vervolg liever toch geen familie bemoeienis bij dit soort breuken.
- Soms valt het wel mee met de variëteit en zien we opeens allemaal soortgelijke dingen. Zo zagen we in een week maar liefst 3 mannen die allemaal dezelfde pees op hun voet hadden doorgehakt tijdens het hout hakken, waardoor ze hun grote teen niet meer konden bewegen. Verder hadden we een ‘golf’ van TB hersenen. Op één moment lagen er in de week dat ik in Kikori was zelfs 5 patiënten in onze general ward (20 bedden) met deze vorm van TB. Vaak is er een geleidelijk beloop met koorts, gewichtsverlies, hoofdpijn dat zich uiteindelijk kan ontwikkelen tot uitval/verlamming, insulten en coma. In deze week kwam er eerst een baby buiten bewustzijn, ondervoed en uitgedroogd binnen en enkele dagen later kwam er ook een jonge vrouw verminderd aanspreekbaar binnen met een verhaal van langdurige koorts en hoofdpijn. Deze beide patiënten hebben waarschijnlijk helaas al behoorlijke hersenschade opgelopen, dus het is spannend hoe het zich zal ontwikkelen. We hopen dat ze met intensieve zorg en behandeling weer zoveel mogelijk zullen herstellen!
