Dit keer een Weblog van Freddy en Gerda Visser.
De reis naar Papua Nieuw Guinea is op de autopech na goed verlopen. Alles is goed geregeld voor ons en op maandag bereiken we na een uurtje vliegen met Total Purari. Hier staan Elize en Wijnand ons op te wachten. Heerlijk om hen weer te zien. Na 3 uurtjes varen met een best wel snelle motorboot bereiken we dan Kapuna.
De eerste week vliegt voorbij en we doen heel veel mooie ervaringen op:
- Ons eerste rondje door Kapuna
- Het weerzien van Vika, wat is ze groot geworden
- Anna, de moeder van Jude heeft het huis versierd met bloemen ter ere van onze komst
- De ontmoeting met Jude en de overhandiging van de rolstoel
- Op woensdagavond een zanguurtje in de kerk
- De spelletjes middag waar we mochten meehelpen, glijden op de buik over het plastic was favoriet. Het steltlopen viel voor de meesten ook niet mee
- Geholpen met een geitenhok voor de geiten van Elize en Wijnand
- Meegedaan met de volleybal
- Mee geweest met de nachtelijke krokodillen jacht incl harpoenen. Ze schijnen dan met een verstraler op de oevers. Wanneer er een krokodil ligt dan weerkaatst het licht in hun ogen. Ze proberen dan met harpoenen de krokodil te doden en daarna wordt hij opgegeten.
- Varen in een houten boomstam kano valt nog niet mee
- De hanen kraaien hier al om 5 uur ‘s morgens, het kost minstens een week om te kunnen slapen met het hanengekraai
- De bush geluiden ‘s nachts
- Het Sago eten is wel even flink wennen
- De gewonde die met een helicopter wordt gebracht
- We zijn onder de indruk van eenvoud in het leven van de locale bevolking. De tijd lijkt wel minstens 50 jaar stil te hebben gestaan hier. Mensen die op de grond slapen op een matje, wonen op een paar vierkante meter achter een kleedje.
Echte ‘hoogtepunten’ tijdens ons verblijf hier waren de bevallingen die Gerda mocht bijwonen en de Patrol waar we mee mochten. Over de bevallingen zal Gerda zelf schrijven.
Ik heb een dagje met Elize mee gelopen in het ziekenhuis. Ook in het ziekenhuis slapen de mensen op de grond. De hele familie is hierbij aanwezig. In een ander gebouw koken ze. Ze koken daar nog op hout. En dat in houten gebouwtjes. Ook mocht ik een bevalling van een tweeling meemaken. Deze baby’s waren ingeleid. De moeder was doofstom. Er was waarschijnlijk een familielid bij die alles vertaalde. De verloskamer was ook wel iets anders dan bij ons. Geen glas in de ramen en een doek ervoor zodat je niet naar binnen kunt kijken.
Na dat de 1e baby redelijk snel kwam, liet de 2e baby op zich wachten. De moeder had geen weeen meer. Na een check zag Elize dat de baby niet goed lag. Nog geprobeerd om het te draaien en om te helpen het te laten geboren worden, moest er op het allerlaatst toch een keizersnede volgen. Iedereen moest zich voor bereiden. Mooi om te zien hoe Elize dat allemaal voorbereid. Het was heel spannend,want de baby had niet veel tijd meer.
Na een poosje werd het 2e jongetje geboren. Na een spannend moment ging het jongetje huilen. Wat ik heel mooi vond dat was dat er eerst gebeden werd voor de bevalling en later nog een keer voor de keizersnede. Het was een super mooi moment. Moeder en kinderen maken het goed.
Meegaan met de Patrol was ook een ‘hoogtepunt’.
We zijn 3 dagen met een medisch team meegeweest en hebben dorpjes bezocht. Elize was mee als arts en heeft zieke mensen onderzocht en behandeld. Het medisch team heeft baby’s gevaccineerd en voorlichting gegeven Ik heb me verbaasd hoe eenvoudig mensen kunnen leven soms. Lege huisjes met alleen een matje op de grond en wat potten en pannen. Toch wordt het bezoek van het medisch team erg gewaardeerd en worden er als dank kokosnoten uit de boom gehaald en schoongemaakt zodat we uit de kokosnoot kunnen drinken.
We hebben deze dagen geslapen in een grote hut aan zee. Hier was ook een eenvoudige wc een eindje verder in het bos. ‘s Morgens kwam er iemand aanlopen met een Python van ruim een meter lang, gevonden in, jawel, de wc. Een jongen uit het dorpje doet ons voor hoe we vuur kunnen maken met alleen een paar stukken hout en een mes. Indrukwekkend hoe dicht mensen bij de natuur leven hier.
Bij het kampvuur komt er iemand aanlopen met een vogel in zijn hand, net gevangen aan het strand. De vogel wordt in een paar minuten van zijn veren ontdaan en dan bij het vuur om gedroogd te worden. De Patrol was indrukwekkend om mee te maken.
Wat ook bijzonder was dat wanneer je een dorpje binnen komt en het eb was. Dan moest je hele einden door het mud lopen. Waar we in Nederland veel voor moeten betalen, was hier gratis. Soms tot je knieën.
Wordt vervolgd, nu gaan we eerst op reis…
