Na maanden van regen, brak eindelijk, veel later dan verwacht, opeens het droogseizoen aan. Al een paar weken heeft het niet geregend en dat betekent dat het schone drinkwater opraakt. Veel mensen hebben wel een regenton of een grote tank waarin water wordt opgevangen, maar zodra deze leeg raken, gaan mensen over op het drinken van rivierwater of oppervlaktewater. In het ziekenhuis zien we nu dan ook veel kinderen met diarree en uitdroging.
Het gebrek aan regenwater speelt een grote rol in het ziekenhuis. Niet alleen wordt dit water gebruikt als drinkwater voor de patiënten, ook de toiletten worden ermee doorgespoeld, de was wordt ermee gedaan en er wordt mee gedoucht. Om zo lang mogelijk verzekerd te zijn van drinkwater en water om te koken, wordt er voor veel andere dingen in het ziekenhuis gebruik gemaakt van alternatieven. Er worden tijdelijke toiletten gegraven en wasmanden en zeep worden naar de rivier meegenomen.
De dagen zijn warm en vermoeiend en dat is in het ziekenhuis goed te merken. Het ziekenhuis komt tot stilstand en het wordt steeds moeilijker om dingen gedaan te krijgen. In de wards is het warm en waar patiënten normaal gesproken allemaal voor de ward op te veranda hun maaltijden aan het voorbereiden of eten zijn, vlucht men nu massaal naar het plekje met de meeste schaduw en een verkoelend briesje.
In het droogseizoen is het vaak rustiger in het ziekenhuis. Hoewel de patiëntenstroom wel wat afneemt, is er nog steeds genoeg te doen. In november was Sharon twee weken weg en daardoor was ik de enige dokter op dat moment. Best spannend, maar gelukkig was het rustig en waren er weinig acute gevallen.
In het eerste weekend dat ik alleen was, kwam er midden in de nacht een vrouw die ongeveer 5 maanden zwanger was en bloedverlies had nadat ze met haar buik op de rand van een kano gevallen was. Ze had een buikje dat paste bij een zwangerschap van 5 maanden, maar haar buik voelde veel zachter dan ik verwachtte. Toen ik een echo maakte, zag ik alleen maar weefsel, maar geen baby. Het bleek om een mola zwangerschap te gaan, waarbij alleen de placenta doorgroeit, terwijl er geen vruchtje is. Gelukkig was het bloeden inmiddels gestopt, maar bij een mola zwangerschap is er een groot risico op ernstige bloedingen. Ze moest daarom zo snel mogelijk een curettage ondergaan om haar baarmoeder leeg te maken. Ook tijdens een curettage is het risico op hevig bloedverlies groot en aangezien ik nog nooit een curettage heb gedaan, ging ze de volgende ochtend vroeg naar Kapuna waar ze de ingreep kon ondergaan.
In die periode kwam er ook een meisje van 7 jaar oud naar ons ziekenhuis. Ze kwam met gezwollen benen en een gezwollen gezicht. Ze bleek een nefrotisch syndroom te hebben. Een ingewikkelde aandoening, waarbij de nierfilters niet goed werken en er teveel eiwitten in de urine terecht komen. Hierdoor ontstaat er een eiwittekort in het bloed waardoor het lichaam vocht gaat vasthouden. Er zijn verschillende oorzaken, maar in PNG is de oorzaak vaak lastig te achterhalen. De prognose in PNG is erg slecht, ik las zelfs dat maar 20% herstelt van deze aandoening. Ik had haar gestart op een hoge dose Prednison, om een afweer reactie tegen haar eigen lichaam te onderdrukken, maar ze werd steeds zieker en hield steeds meer vocht vast. We startten haar op bloeddrukmedicatie en plasmedicatie, maar ze bleef verder achteruit gaan. Uiteindelijk woog ze na een paar weken 28 kg, terwijl ze bij binnenkomst 20 kg woog en we waren erg bezorgd over haar. Tot ze plotseling in vrij rap tempo vocht kwijt raakte en in een ruime week weer opknapte en rondliep! Op dat moment kregen we ook haar bloedresultaten terug uit Port Moresby (na 2 weken) en bleek dat haar nierfunctie goed was. Ze zal nog lange tijd medicijnen moeten slikken en terug moeten komen naar het ziekenhuis, maar we waren allemaal heel erg blij dat het zo goed met haar gaat! Haar oma had voor Sharon en mij een klein tasje gemaakt. Elke keer als ik naar dat tasje kijk, denk ik dankbaar terug aan dit meisje. Er zijn regelmatig momenten dat ik me machteloos voel en dat gevoel heb ik bij haar ook lange tijd gehad. Wat een zegen om dan toch ook succesverhalen te kunnen delen!
Een patiënt waar we veel tijd en aandacht aan hebben besteed de afgelopen weken is een jongeman van 19 jaar. Hij was tijdens een epileptische aanval in het vuur gevallen en kwam met een hele grote, geïnfecteerde brandwond op zijn linkerbeen. Aan zijn littekens te zien, was dit niet de eerste keer dat hij in het vuur was gevallen. Hij bleek dagelijks meerdere epileptische aanvallen te hebben, maar is erg therapie ontrouw. De wond waar hij nu mee kwam, had hij al drie weken. De eerste operatie bestond uit het wegnemen van geïnfecteerd en dood weefsel, waarna hij elke dag een verbandwissel moest hebben. Aangezien al onze gazen en verbanden met de hand worden geknipt en ingepakt voordat ze gesteriliseerd worden, was de verbandwissel nogal een tijdrovende klus. Nadat de wond schoon was, konden we een skin graft doen, waarbij we huid van zijn andere been gebruikten om zijn wond te bedekken. Het eindresultaat is nog niet bekend, maar het zag er goed uit de laatste keer dat ik het zag.
De laatste weken zagen we veel letsel in het ziekenhuis. Zoals altijd komen er de nodige slachtoffers van geweld binnen, zeker wanneer de omliggende houtzagerijen loon uitbetalen en mensen het op een drinken zetten. Ook rugby is een beruchte veroorzaker van botbreuken of andere letsels. Vaak is er op zondagmiddag een rugbywedstrijd en is het gejuich en gejoel goed te horen op onze compound. Toen ik vorige week op woensdagavond een boel geschreeuw hoorde vanuit de richting van het rugbyveld hield ik er al rekening mee dat ik wellicht nog aan het werk moest ’s avonds. En ja hoor: ik werd gebeld aan het begin van de avond dat een jonge man was binnen gebracht met enorm veel pijn aan zijn rechterbeen. De verpleegkundigen konden hem niet goed onderzoeken vanwege de pijn. Toen ik kwam, viel het op dat zijn been wel in een heel gekke positie lag: zijn heup was uit de kom. Een jonge man die rugby speelt heeft over het algemeen nogal sterkte spieren, dus het kostte ons de nodige kracht en medicatie om de heup weer terug te trekken in de kom.
