Hoe Jut en Jul weer in actie kwamen en Floortje in Kikori

Het was 2 uur in de nacht. Jul was wakker en zag ineens een klein ratje in de keuken lopen. Het ratje schrok van het licht en ging verstijfd in een hoekje zitten. ‘Hmm’ dacht Jul, ‘eigenlijk wil ik naar bed, maar dit ratje zit voor het grijpen…’ Ondanks dat ratjes Juls afdeling zijn (Jul doet de ratten, Jut de spinnen…) moest Jut toch even op de hoogte gesteld worden. Dus; wakker worden, wakker worden, wakker worden!!! (we hebben net Jochem Myer gekeken 😉 ) We hebben een ratje. RatJE, want dit was een klein, best lief exemplaar die ons met grote zielige ogen aankeek. Wat gaan we doen? Er werd overleg gepleegd. Jul opperde om het ratje aan het mes te rijgen. Jut vond een mes een waardeloos wapen. Maar goed, het was Jul die de klus moest klaren. Jut opperde een klap met een stok. Jul vond dit geen goed idee, want in het hoekje waar het beestje in zat kon je niks niet uithalen, dus gedoemd om te mislukken. Okee, dan toch maar het mes. Dus Jul op een stoel met het grote bushknife in de aanslag. Maar ondanks dat ratjes Juls afdeling zijn was dit niet zo’n makkelijke opdracht. Een levend beestje, die ons met grote ogen aan zit te kijken zomaar dood maken? Nee dat ging ook Jul iets te ver. Een rattenval is dan makkelijker, dan zie je het beest in ieder geval niet doodgaan. Nee Jut, probeer jij het maar. Jut ging met knikkende knieen op de stoel staan. Trillend ging het mes omhoog. Nee hoor, nee, dit kan ik niet, ratjes zijn jouw afdeling. We kunnen hem ook laten zitten opperde Jul. Niets daarvan vond Jut, Jul moest en zou actie ondernemen. Okee dan, even groot zijn dacht Jul. Op de stoel, het mes in de aanslag en gewoon steken. Jut moedigde aan. Jul wilde niet. Toch, na heel lang twijfelen ging het mes richting het ratje. En wat deed het ratje? Sprong over het mes heen en verdween snel… Na twee jaar in de jungle zijn Jut en Jul nog steeds stuntelende beginnelingen. Nee, een beest doodmaken zit er bij ons niet in. En zelfstandig overleven in de jungle ook nog niet schat ik zo in.

Ondanks dat het met kerst erg rustig was in het ziekenhuis komt nu iedereen massaal met zijn klachten naar het ziekenhuis. Hieronder een paar interessante en trieste casussen.

• Rond kerst was er een vrouw van 18 jaar bevallen van een kind. Ze was niet naar het ziekenhuis gekomen voor de bevalling, dus de vrouwen uit haar dorp probeerden haar te helpen. Na de bevalling werd de placenta niet geboren. De familieleden besloten naar sorcerers te gaan (traditionele medicijnman/tovernaar). Een paar dorpen werden bezocht maar de dame kon niet geholpen worden. Voordat de familie had besloten naar het ziekenhuis te gaan, wat een dag varen was, overleed ze. Haar ouders achterlatend, die al 12 kinderen hadden en nu voor nummer 13 moesten zorgen. De oma besloot de baby zelf borstvoeding te gaan geven. Haar laatste kind was 4 jaar en deze gaf ze nog steeds borstvoeding. 13 dagen na de geboorte kwamen oma en kind naar het ziekenhuis. Het kind huilde veel en oma dacht dat het ziek was. Onderweg naar het ziekenhuis was de kano waarin ze zaten bijna gezonken door de hoge golven. Alle passagiers waren uit de boot gesprongen, inclusief oma met de baby. Oma had de baby boven water gehouden met een hand, terwijl ze ondertussen naar de kant probeerde te zwemmen. Aangekomen in het ziekenhuis zagen wij een baby die vel over been was en er niet goed uitzag. Daarbij hoestte het sinds de kanotocht waarbij ze waarschijnlijk wat rivierwater in had geademd. Gelukkig knapte de baby na antibiotica en extra melk goed op. Op dit moment is zij bijna een maand in het ziekenhuis en gaat het heel goed met haar. Ze drinkt en groeit goed op de melk die we geven. Helaas moeten we de melk die we geven afbouwen en moet het kleine kindje nu al banaan en kokos gaan eten, aangezien er geen melk te krijgen is in het dorp waar het meisje vandaan komt. Een pittige start voor dit kleine ding. Ik had het kindje bijna zelf gevoed aangezien ons kind de spuigaten uit groeit.

• Vorige week kwam er een vrouw van 60 naar het ziekenhuis. Ze had al een maand buikpijn en de buikhernia die ze had was gezwollen, rood en erg pijnlijk. Na een maand (!) had de familie gesloten haar toch maar eens naar het ziekenhuis te brengen. De laatste week had ze veel pijn gehad, kon ze niet eten van de pijn en kwam haar ontlasting niet meer. Onderweg naar het ziekenhuis was ze in coma geraakt. Bij aankomst in het ziekenhuis was ze in een diepe diepe shock. We hebben geprobeerd haar te stabiliseren, maar het was al te laat. Een uur na aankomst overleed ze. Diagnose? Waarschijnlijk darmischemie bij een beklemde hernia (darmen vast in de hernia waardoor ze geen bloedtoevoer hadden en dood zijn gegaan). Ergens is het frustrerend dat mensen zo laat pas komen. Aan de andere kant kan ik het ze niet kwalijk nemen. Dit is iets wat niet veel voorkomt en voor deze mensen was het misschien lastig om de call te maken naar het ziekenhuis te gaan. Het wordt maar weer eens duidelijk hoe belangrijk het is dat wij als gezondheidswerkers informatie geven aan de mensen in de dorpen; bijvoorbeeld over wanneer naar het ziekenhuis te komen.

• Een andere trieste casus deze week. Een jongman van 27 kwam binnen. Graat en graat mager. Alsof hij uit een concentratiekamp kwam, zo zag hij eruit. Hij was al een tijd ziek, maar naar eigen zeggen wilde zijn familie hem niet naar het ziekenhuis brengen. Hij had enorme drukplekken op zijn billen, wat laat zien dat hij al langer bedlegerig was. De diagnose was snel gemaakt. Tuberculosis. Snel starten we de behandeling. Soms zie je na een dag of drie al verbetering, dus we hoopten dat we op tijd waren. De volgende dag ging hij plotseling achteruit. We deden wat we konden. Al konden we hem nog maar 2 of 3 dagen in leven houden, dan konden de medicijnen hun werk doen en kwam hij er misschien weer bovenop. Maar helaas, een paar uur later overleed hij. Ook in dit geval weer veel te laat gekomen. En dat terwijl ze vlakbij woonden. Onverschilligheid? Werd er niet om hem gegeven? Wilde hij zelf niet komen?

• Het is nog niet klaar met de trieste casussen deze week. Op zaterdag worden we erop geattendeerd dat er twee jonge meisjes, 13 en 14 jaar, verkracht zijn. In Kapuna nog wel! Een in de keukens, de andere in het ziekenhuis zelf. Hoe kan dit gebeuren? De meisjes en de jongens (rond de 20 jaar), allen patient, legden verklaringen af wat er was gebeurd. We onderzochten de meisjes. Een van de meisjes menstrueerde nog niet eens. Hoe kunnen jongens zulke dingen doen? Onbegrijpelijk. De jongens, meisjes en hun vaders werden naar de politie gebracht. De politie wordt geacht deze jongens op te sluiten, de officiele straf is 7 jaar cel. Maar ineens waren er allerlei excuses. Op dit moment zitten de jongens nog vast, maar ze kunnen elk moment vrij komen. Blijkbaar is verkrachting niet zo’n groot ding hier. Geen wonder dat er zoveel tiener zwangerschappen zijn. En dat veel meisjes hun basisschool niet afmaken. Tegen de tijd dat ze in groep 8 zitten zijn ze zwanger (meeste kinderen ronden basisschool in hun tienerjaren af, ergens tussen 14 en 20). In een van de gebieden die Kapuna bedient is de gewoonte dat wanneer een meisje menstrueert dat ze uitgehuwelijkt wordt aan een man. Deze man, meestal jaren ouder, heeft vaak meerdere vrouwen. Op hun 12^de trouwen sommige meisjes op deze manier al. Voor ons niet te begrijpen, maar voor hier voor sommige stammen normaal.

Momenteel ben zijn wij bezig met een onderdeel van IF wat over women empowerment gaat. Het zet me aan het denken. Ik denk dat we iets moeten met het seksueel misbruik wat hier veel voorkomt. De overheid wil graag dat meisjes niet zwanger worden in hun tienerjaren. Ze willen dat meisjes hun school afmaken om op die manier de positie van de vrouwen sterker te maken. Nog een lange weg te gaan in onze provincie, maar we moeten ergens starten…

Recent is Floortje Dessing in Kikori geweest, ons andere ziekenhuis vijf uur varen naar het westen. Ze heeft daar opnames gemaakt van Floris (die ze kende vanuit zijn vorige avontuur op Antartica) en zijn vriendin Jorieke, beide tropenartsen. Floris en Jorieke hebben ongeveer een half jaar in Kikori gewerkt en de uitzending zal over hun leven daar gaan. Het leven in Kikori is enerzijds heel anders dan bij ons hier, anderzijds geeft het wel een goed beeld van onze regio en de lokale mensen. Allemaal dus kijken op donderdagavond 08-02 naar Floortje!