Jullie zijn het vast niet geloven, maar ons sportieve leven ligt hier volledig op zijn gat met name door de warmte. Toch hebben we pas in Kikori voor het eerst in meer dan een half jaar samen hardgelopen! We sliepen bij Maarten, de Nederlandse dokter, en hij kon ’s ochtends wel even op Vika passen. Wij dus in alle vroegte eruit en de hardloopschoenen schoongepoetst van alle stof. Daar gingen we dan. Na 0,5 kilometer begon Wijnand al over stramme kuiten en zwalkende knieën te klagen. Weer vijf minuten verder zagen we ons parcours voor ons, wat een en al glooiend was, ook dat nog. Heuvel op, heuvel af, hoe moet dat ook alweer dat hardlopen? Het zweet gutste van ons af en we haalden misschien net 12 km/uur. Jeetje, wat kan dat zwaar zijn. Na 20 minuutjes kwamen we eindelijk een beetje in een ritme en begonnen onze lichamen het aloude trucje weer te herkennen. 10 minuten later had Wijnand alweer het gevoel dat hij ook zo weer een halve marathon zou lopen, al was dat nog wat overmoedig. Uiteindelijk hebben we 45 minuten heerlijk samen gelopen. Dat voelt goed en moeten we toch een vervolg gaan geven in Kapuna. Dus zette ik een paar dagen later met Nilza (Wijnands Braziliaanse collega) koers richting Ara’ava. Een paar kilometer downstream. Op het pad waar we renden lopen veel patiënten op en neer. Veel mensen keken raar op. Wat doet de dokter nou? Is die wel helemaal goed…? Rare blanken… Terug vanuit het dorp rende er een hele groep kinderen achter ons aan, zonder sportschoenen en zonder sportkleding, maar wel net zo hard.
Toen we arriveerden in Kapuna in december was het knetter warm. Ons werd verteld dat het warm zou zijn tot maart. Daarna zou het regenseizoen starten en zou het hele dagen alleen maar regenen. Van het begin van ons verblijf hier kijk ik dus uit naar het regenseizoen. Niet om de regen, maar wel omdat de temperatuur dan iets behapbaarder is. Net als vorig jaar, laat ook dit jaar het regenseizoen op zich wachten. El Nino zou de oorzaak zijn. Zo nu en dan hebben we een buitje, maar de hele dagen regen hebben de revue nog niet gepasseerd. Gelukkig is de temperatuur wel iets gezakt. In plaats van elke dag boven de 35 graden is het nu de meeste dagen iets van 30 graden. Heerlijk dus.
De komende week gaan we weer op patrol. Ditmaal naar Wabo, wat 8 uur varen stroomopwaarts ligt, richting de bergen. Acht uur varen voor een patrol, dat is zo’n beetje van Amsterdam naar midden Frankrijk om wat zieke mensen te bezoeken en kinderen te vaccineren. Dat betekent ook dat wanneer deze mensen ziek zijn ze net zo ver moeten varen om het ziekenhuis te bezoeken.
Deze week bleek maar weer eens wat voor complicaties dat met zich mee kan brengen, om zo ver van het ziekenhuis af te wonen. Een gezin bracht hun 13 jaar oude zoon. Ze kwamen uit de buurt van Wabo. Hij was een aantal maanden ziek en werd nu zo zwak dat het tijd was naar het ziekenhuis te gaan. Vijf jongere broertjes en zusje dartelen rondom het doodzieke jong. De jongen woog bij aankomst in het ziekenhuis nog maar 19 kg. (Mijn nichtje van 4 weegt volgens mij hetzelfde.) Graad en graad mager was hij, vel over been. Ik moest denken aan de foto’s van mensen die uit het concentratiekamp bevrijd werden, zo zag deze jongen er uit. Hoe kan je je kind toch zo laat naar het ziekenhuis brengen als ouder? Meteen zijn we TB medicatie gestart, omdat dat hoogstwaarschijnlijk de langzame killer was. Drie dagen lang hield hij het nog vol. Toen was de strijd gestreden en moest de familie zich naar huis haasten om hun kind te begraven in eigen dorp. Heel triest.
Zoals velen van jullie weten hebben wij plannen om met zonne-energie aan de slag te gaan. Hier in Kapuna hebben we een aantal uren per dagen elektriciteit van dieselgeneratoren. De diesel is hartstikke duur en we willen een duurzamere oplossing; zonne-energie. Omdat niemand binnen Kapuna verstand heeft van zonne-energie en hoe we dit kunnen installeren hebben we 2 meisjes gevonden die ons hierbij gaan helpen. Beide studeren ze aan de TU Delft. Dat betekent dus weer wat Nederlanders over de vloer, gezellig! Ze komen half augustus en zullen 3 maanden blijven. Hopelijk zal Total het zonne-enerige project financieel steunen, daarover lopen de gesprekken nog. De meiden gaan een voorstel schrijven en al het voorbereidende werk doen.
Vika kan blazen! Telkens als we haar warm eten geven blazen we eerst. Dat heeft ze nu ook geleerd. En dus wordt de hele dag naar alle het eetbaars dat voorbij komt geblazen. Warm of koud, dat maakt natuurlijk niet uit voor de oefening.
