Het contract met Total is bijna rond! Afgelopen week waren een aantal mannen van Total op bezoek om de laatste dingen te bespreken. Gelukkig verliep dat gesprek voorspoedig, dus zeer waarschijnlijk zal GCS (Gulf Christian Services) binnenkort tekenen. In het contract staat onder andere dat Total ons de komende jaren zal helpen goederen naar Kapuna te brengen. Daarnaast kunnen we gebruik maken van hun chartervluchten naar de hoofdstad en leveren ze voor bepaalde patrols brandstof. Wij zijn blij dat dit rond gaat komen! We hopen nog op sponsoring van losse projecten, maar dit zal waarschijnlijk niet voor 2018 gaan gebeuren.
Bij de total meeting was een man die uit Bolivia kwam en wel uit Cochabamba, de stad waar wij een tijdje vrijwilligerswerk hebben gedaan. Hij kende het project waar wij toen werkten. Wat kan de wereld dan klein zijn…heel leuk om weer eens Spaans te spreken, en dat nog wel in het moeras van PNG.
Twee weken geleden hadden we een staff meeting waarin we onder andere bespraken dat we een aantal infuus palen nodig hebben en een aantal vernevelaars. We bespraken dat we de infuuspalen wel van hout konden maken. De volgende dag kwam ik op kantoor en vertelde Wijnand mij dat Total een donatie wilden doen van een aantal medische artikelen die ze niet meer nodig hadden. Waaronder…3 infuuspalen en 2 vernevelaars. Precies wat we nodig hadden! Heel fijn!
Volgende week wordt independence day gevierd. Dit lijkt hier ongeveer de belangrijkste dag van het jaar. Heel Kapuna is al volop in de voorbereiding op deze grote dag. Vier dagen lang is het feest. Er worden cultuurshows gegeven, er wordt gedanst, spelletjes gespeeld, lekker gegeten etc. Wij worden volop ingezet in het programma. De geiten worden geshowd, we moeten een spelletjes programma draaien etc. We zijn benieuwd naar de festiviteiten!
In Kapuna woont een gehandicapte jongen, Jude. Hij is 17 jaar en geboren met een open ruggetje. Hij is verlamd vanaf zijn middel en kan dus niet lopen. Een aantal jaar geleden is Jude met zijn ouders en broertje naar Kapuna verhuisd zodat hij dicht bij het ziekenhuis woont. Daarvoor woonde hij in een van de dorpen, maar verbleef hij meer in het ziekenhuis dan thuis. Jude wordt van en naar school gedragen door zijn moeder Anna. Omdat zij het steeds zwaarder gaat krijgen nu hij ouder wordt werd er onlangs besproken dat hij eigenlijk een rolstoel zou moeten hebben. Nu is het ten eerste niet zo gemakkelijk een geschikte rolstoel te vinden en ten tweede is de vraag hoe we die hier krijgen. Ik heb mijn ouders gevraagd er eens naar te kijken en kreeg meteen een enthousiaste mail terug dat ze een geschikte rolstoel hadden gevonden. Het volgende obstakel waren de financiën, want deze stoel was heel geschikt, maar had ook een prijskaartje. Ze hebben hun kerk en de kerk van Wijnands ouders om hulp gevraagd en het volledige bedrag voor de stoel gekregen! Geweldig! Het laatste obstakel is de reis. De stoel is vrij zwaar, dus we hopen heel erg dat hij gewoon mee kan in het vliegtuig…
Judes moeder is Anna. Zij is tegenwoordig de oppas van Vika. En Vika is gek op haar! Als ze aankomt wordt er uitgebreid gelachen en gezwaaid en als ze weg gaat wil Vika soms liever met haar mee dan dat ze thuis blijft. Fijn om je kind met een gerust hart bij iemand achter te laten. Daarnaast is Anna’s hobby wassen. Elke dag als we thuis komen is alle was (met de hand!) gedaan en hangt alles te drogen aan de lijn. Heerlijk thuiskomen! Daarnaast horen we van alle buren dat ze de hele dag voor Vika zingt. Vandaar dat Vika altijd zo vrolijk is als Anna geweest is.
Nog een maandje dan komen mijn ouders! Wij kijken er ontzettend naar uit. En Vika ook. We proberen haar Opa en Oma te leren, maar dat is nog lastig. Ze komt tot ‘oo’ en wijst dan naar de foto’s. Als we haar optillen om de goede foto aan te wijzen wijst ze steevast naar de hond van Wijnands ouders. Gelukkig hebben we nog een maand om te oefenen.
Afgelopen weken lag ik weer in de lappenmand. Omstebeurten zijn we hier aan de beurt met allerlei vreemde infecties, dat schijnt ook bij een tropenleven te horen. Ik was gestopt met Vika borstvoeding te geven en je raadt het al…een borstontsteking. Vrij vroeg was ik aan de antibiotica gegaan, maar dat hielp helaas niets. Ik probeerde Vika te blijven voeden, maar die gaf het voor gezien. Twee dagen nadat we gestopt waren wilde ik haar weer aanleggen. Ze keek met aan met een blik van ‘wat doe jij nu weer?’. Geen denken aan dat die nog wilde drinken. Ze zal wel gedacht hebben; ‘jij wilde dat ik stopte, dan bekijk je het nu ook maar’. Nou goed. Twee weken lang werd het steeds iets erger, totdat het op een dag duidelijk was dat er een abces ontstaan was. Het idee al dat iemand een mes in mijn borst zou moeten zetten kon ik niet verdragen. Ik bleef het uitstellen totdat ik de hele nacht wakker lag van de pijn. Toen was het gedaan. Ik moest onder het mes. Helaas is Valerie nog steeds op vakantie, dus schoorvoetend heb ik een van de nurses gevraagd. Die was gelukkig professioneel en snel. Ondanks dat ik de hele nacht de procedure tot in detail had herhaald en me niet kon voorstellen dat ik het aankon dat iemand een mes m’n borst toe zou takelen was het nu binnen een paar minuten gedaan en voelde ik er niets van… Ondanks dat ik zelf altijd tegen patiënten zeg dat de pijn voorbij is zodra het mes erin gaat valt het nog niet mee dat te geloven als je zelf patient bent… Gelukkig gaat het nu heel goed en zijn de problemen bijna opgelost!
Vika wordt een echt persoontje. Ondanks dat ze NEE zeggen nog niet kan, laat ze ondertussen al wel heel duidelijk merken als ze het ergens niet mee eens is. Dus, het opvoeden is begonnen. Ook heeft ze door dat nu ze kan lopen ze ergens heen kan lopen zonder papa of mama. Daar maakt ze dan ook gretig gebruik van. Ze is heerlijk ontdekkend en luistert lekker niet naar wat papa en mama zeggen. Als we een stukje met haar lopen staat ze om de haverklap stil om een blaadje van de grond te pakken, of een bloem te plukken of het gras te kortwieken.
