‘Kaikai’ is in Tok Pisin zowel de benaming voor ‘eten’ als voor ‘voedsel’.
Terwijl de schemering zijn intrede doet, komt de generator sputterend op gang. Dat is het signaal om te beginnen met koken. Op hetzelfde moment springen de lampen aan en installeren de gekko’s zich op strategische posities rondom de verlichting of op het horgaas, klaar om toe te happen wanneer een insect voorbij vliegt. Ze zijn bijna net zo effectief als onze anti-muggenspray en dus de enige diersoort die gewenst is in ons huis.
Onze keuken is eenvoudig ingericht met wat kastjes, een vriezer, een gasfornuis, een elektrisch tweepits kookstelletje, enkele potten, pannen, servies en bestek. Omdat gas erg duur is en elektriciteit wordt geleverd door de gratis brandstof van de oliemaatschappij, koken we eigenlijk altijd op elektriciteit. Voedsel bederft snel met dit warme weer en dus vriezen we veel voedsel in en gaan we vaker naar de markt voor dagverse ingrediënten, die uiteraard ook niet altijd even dagvers zijn. Onze weerstand is beter dan ooit.
Het was in het begin een flinke uitdaging om elke dag weer nieuwe maaltijden te bereiden. Naast het gebrek aan kennis om de nieuwe ingrediënten te verwerken tot een eetbare maaltijd, kost het elke dag ook behoorlijk wat tijd om boodschappen te doen op de markt of in één van de supermarkten. Inmiddels gaat het ons al goed af en soms wanen we onszelf al bijna als een volledig geïntegreerde local als het om voedselbereiding gaat.
Kikori kent een viertal supermarkten, waarvan de dichtstbijzijnde op een loopafstand van twintig tot veertig minuten van het ziekenhuis verwijderd ligt. We staan elke dag weer voor de afweging of we de korte weg via de krakkemikkige vlonder langs de rivier nemen of via de veilige, maar langere highway-route (lees: slecht onderhouden, half verharde modderweg). Vaak kiezen we de eerste optie, waarvoor we al onze acrobatische skills uit de kast moeten halen om de stukken van de vlonder waar planken ontbreken of gevaarlijk doorbuigen te trotseren. De winkels hebben hun waren uitgestald achter tralies en bieden een reeks basisingrediënten aan zoals rijst, suiker, bloem, oploskoffie, thee, olie, melkpoeder, vlees- en visconserven, etc. Het aanbod is soms beperkt, wat betekent dat het verstandig is om groots in te slaan vlak na de bevoorrading per schip.
Voor één van de supermarkten is een markt ondergebracht onder een afdak waar locals van heinde en verre hun waren aan de man proberen te brengen. Over prijzen valt niet te onderhandelen, en de diversiteit van het aanbod hangt af van het seizoen en de bevoorrading vanuit de vruchtbare highlands. Daar is het klimaat geschikter voor het verbouwen van groenten en fruit. In het wet season is de bevoorrading vanuit de Highlands beperkt vanwege schade en overstromingen aan de weg naar Kikori. Het is dus elke dag weer een verrassing wat er op de markt te vinden is.
Naast de schaarse, maar herkenbare groenten en fruit uit de highlands zoals sperziebonen, broccoli, wortels, kool, pompoen, pinda’s, ananas en papaya, bieden locals uit Kikori district levende krabben en vissen (tilapia, meerval, barracuda), gedroogde vis, garnalen, zoete aardappel, kokosnoot, bananen, cassave, sago, greens en betel nut aan. De drie laatste zullen we in een volgende blog nader toelichten.
Gelukkig hebben we tijdens ons verblijf in Port Moresby boodschappen gedaan, die ons per schip zijn gevolgd. De doos hebben we gevuld met producten die hier niet te verkrijgen zijn zoals pasta, havermout, tomatensaus, groenteconserven, etc. De doos met producten hebben we zojuist ontvangen en staat als een schat in onze keuken te pronken. Daarnaast hebben we kaas, kruiden, specerijen, schenkstroop, etc. meegenomen uit Nederland. Ook doen we een poging tot het verbouwen van onze eigen groenten. Op dit moment trachten we pompoen, basilicum, watermeloen, rode kool, peultjes en pakchoi te verbouwen. De grond is hier erg schraal, dus of het gaat lukken is nog maar de vraag. Wellicht moeten we de kleigrond mengen met kippenpoep (komen de hanen toch nog van pas), maar eerst een proef zonder bemesting. Op deze manier proberen we ons aangename leven in Kikori nog net iets aangenamer te maken door de extra bevoorrading uit Nederland en Port Moresby en door het planten van de veredelde zaden (waarvoor hartelijk dank!).
Dat we liefhebbers zijn van een goede maaltijd is velen van jullie wel bekend. Dat we te maken hebben met een moordende concurrentie moet ook gezegd worden. Elke dag is het weer een strijd om het voedsel veilig op te slaan en te weren tegen ongedierte, schimmels en de hoge luchtvochtigheid. We winnen het langzamerhand van onze concurrenten, weten voedsel steeds beter goed op te slaan, en zetten de rattenval elke nacht op scherp.
Disclaimer:Wellicht is voedsel niet één van de meest interessante blogonderwerpen. Vanwege de hoeveelheid tijd die we hier kwijt zijn aan het kopen, bereiden en bewaren van voedsel en de (on)mogelijkheden die ons hier worden geboden leek het ons echter meer dan gerechtvaardigd om deze blog te realiseren. Al is het alleen maar voor onze eigen genoegdoening.
