Kepere Ima, jungle life

Kepere Ima, goedenavond!

We zijn alweer twee weken verder. De eerste twee weken van ons leven in Kapuna. En het lijkt al alsof we er maanden zijn. Cultuurshock? Daar zijn we al overheen. Natuurlijk, de culturen zijn totaal niet met elkaar te vergelijken (hier is geen telefoonnetwerk en dus geen mensen die continu op hun telefoon kijken, wil iedereen een praatje maken en moet je er een hele dag voor uittrekken om naar de dichtstbijzijnde “supermarkt” te varen), toch gedijen we goed. Klimaatshock, dat wel. Het is hier warm! Warm en plakkerig. Zo voelen we ons de hele dag. Alsof je tien minuten geleden terug gekomen bent van je rondje hardlopen. En dat dan de hele dag….we hebben geen warm water thuis voor de douche en dat is dikke prima!

Insect attack…

Ja, het ongedierte, dat is een hoofdstuk apart. Als het begint te schemeren moet je oppassen. De eerste avond dat we hier waren liep ik naar de douche. Halverwege de trap zat een spin. Nu ben ik in Nederland al geen fan van spinnen, maar een spin die minstens 10 keer groter is dan onze huis-tuin-en-keuken spin werd ik helemaal niet blij van. Gelukkig heeft Wijnand geen last van spinnenangst dus hij zou het klusje wel klaren, maar hoe? De slippers er maar bijgepakt en na een diepe ademteug op volle kracht middenop spiderman gezet. Even goed heen en weer bewegen om zeker te stellen dat hij dood zou zijn want de pootjes spartelden nog wat aan de zijkant van de slipper. Na 1 minuutje loslaten en spiderman valt naar beneden. Maar warempel, strompelt die spin gewoon verder. Dus Wijnand de trap af, erachteraan totdat het echt gedaan was. De lokale bezem erbij en het was gedaan met spiderman. Inmiddels is Wijnand wat effectiever met deze indringers en redelijk de baas. Het vreemde hier is dat je overdag geen beestjes ziet. Maar zodra om 18u de lichten aangaan zitten ze overal….echt overal. Spinnen, muggen, motten, kevers, gekko’s, vliegjes, iets grotere vliegjes, nog iets grotere vliegjes, kikkers etc. Overal zitten ze… En dan, de volgende ochtend als je wakker wordt…hokes pokes pilates pas…alles is verdwenen. Ongelooflijk. Waar ze allemaal vandaan komen? Het zal mij een raadsel zijn… en dan hebben we het hoofdstuk van muizen en ratten niet eens gehad…

Gelukkig zijn er naast deze jungle ongemakken ook heel veel hele mooie kanten aan het leven hier. De mensen die in het dorp wonen zijn uiterst warm en vriendelijk. Iedereen probeert ons aan alle kanten te helpen. Zo komen dagelijks buren verse groenten en fruit brengen. Krijgen we zo nu en dan kookles om de lokale gebruiken onder de knie te krijgen. Zijn we erg goed op gang geholpen met onze mega moestuin. En is er een prachtig houten huis op palen voor ons gebouwd! Echt een droomhuis in de jungle. Een grote veranda dient als woonkamer. Hier hangt de hangmat, staat een tafel en bankje en Vika’s badje. Een paar keer per dag zetten we haar in een koud bad om af te koelen. Ze vindt het heerlijk, al schrikt ze telkens van het koude water, zelfs als ze zichzelf natspettert. Ook een keuken, toilet en douche en zelfs wasmachine en koelkast zijn van de partij. Nee, het leven hier is niet meer te vergelijken met 60 jaar geleden toen de eerste buitenlanders hier kwamen wonen…

Ondanks dat we hier nog maar kort zijn kent het hele dorp ons al. Met name Vika kent iedereen. Als we met haar rondlopen horen we van alle kanten ‘Vika, Vika’, komen er allerlei mensen op ons af om even een aai over haar bolletje te geven en schreeuwen alle jongens Apo!, wat oom betekent. Over aandacht niet te klagen dus. Vika geniet volop. Bijna iedereen krijgt een grote glimlach en met een beetje geluk een paar trappelende beentje van enthousiasme. Soms worden we zelf achtervolgd door meisjes die Vika even vast willen houden of even met haar rond willen lopen. Dagelijks krijg ik de vraag of iemand even met haar mag knuffelen voor we verder gaan. Gelukkig vindt Vika het allemaal prima. Mijn oma was bang dat Vika bang zou zijn voor ‘zwarte’ mensen. Nou oma, wees maar niet bang, ze ziet geen enkel verschil!

Volgens mij is het verhaal ondertussen lang genoeg en hebben jullie een beetje een inkijkje in ons leven hier. De volgende keer meer over het ziekenhuis en ons werk hier.

Elize Mulder

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Translate »