Foto’s vlnr: Wandelingetjes door de omgeving | Erica geeft onderwijs | Kikori river | Wandelen naar de kerk
Alweer bijna 5 maanden mogen we Kikori ons thuis noemen. We hebben ons laten vertellen dat het regenseizoen zou overgaan in het droogseizoen zo rond september/oktober. Alhoewel het op dit moment wel wat vaker droog is dan dat het regent, kunnen we nog lang niet spreken van een echt droogseizoen. Dit tot groot ongenoegen van de locals die het natte weer en de bijkomende nadelen zo onderhand wel eens zat zijn. Ook wij moeten bekennen dat we erg uitzien naar een periode met meer zonneschijn ook al gaat dat wel betekenen dat de gevoelstemperatuur flink zal stijgen. Alleen al om het feit dat we onze was dan eens wat droger van de waslijn kunnen halen, doet ons smachten naar een beetje zonneschijn.
De droge dagen grijpen we gretig aan om de omgeving van Kikori te verkennen. Op een steenworpafstand van het ziekenhuis begint de wilde jungle met een variëteit aan bomen, planten en dieren. Soms lopen we een stukje de jungle in om er getuige te zijn van de wonderlijk mooie natuur. Het lijkt wel alsof elke week weer een andere plant of boom ervoor kiest om te bloeien in de meest uiteenlopende kleuren.
Onlangs op een warme dag hebben we ook voor het eerst een duik gewaagd in de Kikori rivier, nadat we onszelf ervan hadden overtuigd dat er zich in dit gedeelte van de rivier geen krokodillen bevinden. Uiteraard in korte broek en t-shirt, want meer dan alleen naakte ledematen is uit den boze, ook al is het nog zo warm. En voor de warme momenten dat we ons huis willen ontvluchten, hebben we de perfecte schaduwplek gevonden aan de oever van de rivier met een wijds uitzicht over het landschap.
We hebben een aantal drukke weken achter de rug, wat het aantal blogs in de achterliggende periode niet ten goede kwam. Erica is momenteel twee weken lang de enige dokter in het ziekenhuis, nu dokter Sharon van een korte vakantie geniet. De matrons (hoofdverpleegkundigen) helpen haar met het draaien van diensten, maar nu de verantwoordelijkheid als dokter even niet gedeeld kan worden, en Erica ook niet meer zo gemakkelijk op dokter Sharon’s ervaring en uitgebreide vakkennis kan terugvallen, is het even extra aanpoten. Zoals al beschreven in de vorige blog komt ze hier de meest vreemde casussen tegen. Tuberculose, lepra, malaria, slachtoffers van huiselijk geweld met brandwonden of bush knife verwondingen zijn hier anders dan in Nederland geen zeldzaamheid. Haar werk als arts is hier een veelzijdige job. Ze behandelt patiënten, doet kleine ingrepen op de OK, geeft onderwijs, helpt bij bevallingen, wordt gevraagd voor consultaties, geeft voorlichting aan patiënten, helpt met de implementatie van beleidswijzigingen, schrijft medical reports in het geval van huiselijk geweld, is 24/7 bereikbaar per walky-talky en raadpleegt in haar vrije tijd naslagwerken over slangen, tuberculose en andere tropische kwalen.
Ook de projecten die ik coördineer vergen veel tijd, en het blijkt een hele klus te zijn om alle puzzelstukjes op de juiste plek te laten vallen. Er komen ook nieuwe projecten bij zoals bijvoorbeeld het solar project waarbij we de essentiële gedeelten van het ziekenhuis willen laten draaien op zonne-energie. Alhoewel de meeste collega’s mijn inspanningen toejuichen, stuit ik bij sommigen ook op weerstand. Hoe zorgvuldig ik ook probeer samen te werken en te communiceren, toch zijn sommige collega’s niet gediend van mijn inmenging. Daarnaast is het lastig om projecten goed voor te bereiden omdat afspraken en beslissingen altijd een momentopname blijken te zijn. Een beslissing of afspraak kan na verloop van enkele dagen eenvoudigweg ongedaan gemaakt of gewijzigd worden en soms zonder mee weten van mij. Dat heeft al tot wat vervelende situaties geleid en uiteraard zorgt dat voor de nodige vertragingen wat betreft de projecten. Soms moet ik even op m’n tanden bijten, een opmerking inslikken of een frustratie het hoofd bieden, maar geduld is een schone zaak en mee draaien in het ritme van de locals is de beste remedie. Dit maakt mijn werk juist misschien wel tot de uitdaging die ik vooraf wenste.
Inmiddels wonen we alweer bijna twee maanden in ons nieuwe huis waar we gedurende onze hele termijn zullen blijven wonen. Het is van wat meer gemakken voorzien en dat maakt het dat we het met recht ons thuis kunnen noemen. Onze kennis van de lokale producten neemt toe, en daarmee ook de kwaliteit van onze maaltijden. Samen met wat hulp van producten uit Port Moresby zetten we tegenwoordig de lekkerste maaltijden op tafel. Het leven is hier inmiddels een stuk gemakkelijker, en het is verbazingwekkend hoe we bepaalde zaken normaal zijn gaan vinden, die we in Nederland niet eens voor mogelijk hadden kunnen houden.
We genieten van ons leven in de ziekenhuis community. Om te voorkomen dat het contact met onze collega’s zich slechts beperkt tot de werkvloer, nodigen we er wekelijks enkele uit voor een maaltijd of het spelen van een bordspel of kaartspel. Met het droogseizoen in aantocht, is ons verteld dat de gezamenlijke activiteiten ook weer zullen toenemen. Het is inspirerend om veel tijd met hen door te brengen, en hen de vragen voor te schotelen die onszelf bezig houden. Het verwonderd ons hoe eenvoudig hun overgave aan God is. Hun berusting in situaties is enerzijds leerzaam, maar anderzijds ook frustrerend voor ons. Terwijl onze handen jeuken om oplossingen te zoeken om een nijpende situatie persoonlijk op te lossen, vouwen de locals vooral hun handen en dragen de situatie voor aan God in hun gebed. Een goede balans hierin vinden is onze grote uitdaging.
We leren hier in rap tempo nieuwe levenslessen en zijn hier God en onze collega’s dankbaar voor!
