Laatste blog: Een ongepland afscheid in stijl

Op onze voorlaatste blog schreven we dat we nog 1.5 week te gaan hadden in Kapuna. Maar dat bleek allemaal even anders te lopen. Zes dagen voordat we zouden vertrekken werd ik namelijk wakker met hevige buikpijn. Ruim 30 weken zwanger, dus buikpijn is dan niet echt op z’n plaats. Vroeg in de morgen vroegen we Valerie meteen een echo te maken van mijn buik en hierop leek dat de baby het goed maakte. Omdat de pijn zo hevig was dat ik amper kon lopen of me omrollen in bed besloten we 2 Nederlandse gynaecologen te contacten. Wonder boven wonder was een van hen wakker terwijl het in NL rond middernacht was. Zij adviseerde ons niet in Kapuna te blijven, maar zsm naar een plek te gaan waar meer medische hulp is. Dus besloten we niet af te wachten, maar stappen te nemen Kapuna diezelfde dag te verlaten. POM werd gecontact, maar daar bleken ze geen zorg te kunnen dragen voor zo’n preterm baby, dus Australië was de enige optie. Een hele wirwar aan emoties gingen door ons hoofd. Wat gaat er met de baby gebeuren? Wat is er aan de hand? We gaan vandaag ons thuis verlaten en weten niet of we hier ooit terug komen…

Ons afscheid met de community stond gepland voor twee dagen later. Daar konden we niet op wachten. Wijnand ging naar kantoor om daar zoveel mogelijk te regelen. Een helikopter die ons op kon halen. Een vlucht naar Australië. Mochten we nog op een reguliere vlucht? Visa voor Australië. Onze spullen waren inmiddels al onderweg naar POM, maar waren daar nog niet gearriveerd. Dus ook dat moest gecoördineerd worden. Accommodatie in Australië. De laatste dingen overdragen. Etc etc. Gelukkig was iedereen die op dat moment op kantoor was aan alle kanten aan het helpen. Ik was thuis met een aantal dames die mij hielpen de laatste spullen in te pakken. Zelf kon ik niets door de pijn, maar gelukkig waren er genoeg mensen die mij wilden helpen. Vika en Lova gingen naar school om afscheid te nemen. Hun afscheidscadeautjes voor de klasgenoten stonden klaar. Ik denk niet dat ze goed beseften wat er allemaal gebeurde.

Terwijl Wijnand druk op kantoor aan het regelen was verzamelden er steeds meer mensen rond ons huis om afscheid te nemen. Uiteindelijk verzamelden zich over de 150 mensen en stond iedereen daar uren te zingen en te bidden. Wat bemoedigend! Ik had teveel pijn om er veel van mee te krijgen en lag het grootste deel van de tijd op bed. Ik had weeën gekregen die we probeerden te remmen met medicatie. De eerste twee zwangerschappen was ik erg snel bevallen en voor deze baby was er weinig hoop als ik ergens in PNG zou bevallen. Dus tussen de zorgen en de pijn door probeerde ik te beseffen dat dit onze laatste uren in Kapuna waren. Toen Wijnand thuis kwam waren er een aantal mensen die een toespraak hielden. Ook Wijnand sprak de community toe. Wat bizar, dat dit afscheid zo ineens op stel en sprong moest gebeuren. Toen kwamen de ontelbare knuffels en bemoedigende woorden. De meiden deden het al deze tijd super goed, al denk ik niet dat die zich helemaal beseften wat er gebeurde.

Om 2 uur kwam de chopper. Wijnand had erg veel moeite moeten doen om de chopper te regelen. Total (de oliemaatschappij) had eigenlijk aangegeven vandaag niet te kunnen helpen. Uiteindelijk kwam het neer op een persoonlijke dienst naar ons toe dat ze de chopper stuurden. Toen we de chopper hoorden komen dacht ik alleen maar; daar moet ik heen, dat is de enige kans voor de baby. We hadden heel weinig tijd om de vlucht naar Australië te halen, dus we moesten opschieten. Ik had een goede dosis Pethidine (soort morfine) gehad waardoor ik zelf naar de chopper kon strompelen. Wat was het raar om ons huis uit te lopen. Bijna al onze spullen stonden daar nog. Dit was ons huis geweest voor 4 jaar. De laarsjes en slippers van de meiden stonden nog buiten. De kasten lagen vol met onze kleding. Dit was ons huis en nu vertrokken we zonder er ooit weer terug te komen. Veel tijd om erbij stil te staan hadden we niet, we moesten dat vliegtuig zien te halen. Onderweg naar de chopper zagen we dat het hele dorp zich verzameld had op het veld. Iedereen zwaaide, en huilde.

De anderhalf uur in de chopper gingen als een waas voorbij. Misschien door de Pethidine, de pijn, de zorgen en door de wirwar aan emoties. Aangekomen in POM werden we opgewacht door Segana en Soroi. Zij brachten mij naar een medische keuring terwijl Wijnand naar het vliegveld werd gebracht om de vlucht en bagage en paspoorten te regelen (onze visa waren verlopen, dus we waren ook nog eens illegaal in het land). Bij de medische check moest ik fit-to-fly bestempeld worden. Dat was ik verre van, maar door de Pethidine kon ik me er soort van doorheen bluffen. 45 min voordat de vlucht zou vertrekken was de fit-to-fly rond. Een minuut later sloot de balie op het vliegveld. Alles was kantje boord, maar we mochten mee naar Australië! Julie en Gerald hielpen Wijnand ondertussen op de airport om de paspoorten te krijgen en de bagage in te checken. Vijf minuten voordat we opstegen zaten we dan eindelijk in het vliegtuig. Pas toen (na opnieuw een weeënremmer te hebben geslikt) kon ik weer een beetje ademhalen… We zouden vandaag in Australië aankomen en er was weer een beetje hoop voor de baby.

Aangekomen in Australië ging ik rechtstreeks naar de verloskunde afdeling van het ziekenhuis in Cairns terwijl Wijnand zich over de meiden ontfermde in een hotel. Communicatie tussen ons was niet makkelijk aangezien onze telefoons niet meer werkten. Gelukkig lukte het Wijnand toch het ziekenhuis te bellen en een update van mij te krijgen. In het ziekenhuis werd alles uit de kast gehaald om te kijken wat er aan de hand was. Ik werd opgenomen ter observatie. In de dagen hierna werd duidelijk dat het met de baby goed ging en dat ik hoogstwaarschijnlijk een kleine loslating van de placenta had gehad, al kon het niet met 100% zekerheid vastgesteld worden. Een week lang kon ik niet lopen door de pijn. Wijnand duwde mij en de meiden voor Cairns van speeltuin naar speeltuin zodat de meiden in ieder geval een leuke tijd hadden; cruising Cairns by wheelchair noemden we het. Na een week werd de pijn langzaam minder en na twee weken verklaarde de arts mij fit-to-fly. We konden terug naar Nederland! En ik zou gaan bevallen in Nederland!

De vlucht verliep goed en op 1 oktober arriveerden we in Nederland. Wat fijn om terug te zijn en wat fijn om familie en vrienden weer te zien.

Ondertussen zijn we gesetteld in een huisje op het platteland. Vika gaat naar school en ik ben nog steeds zwanger! De baby is ondertussen voldragen en het zal niet lang meer duren voor die zich aankondigt vermoed ik. Dus ondanks het abrupte einde in Kapuna een eind goed al goed. Al was die dag waarop het allemaal begon wel een van de meest bewogen dagen van ons leven…

Het gaat momenteel goed met ons al missen we PNG, Kapuna, de community en ons werk daar. Kapuna heeft een plek in ons hart of misschien kan ik beter zeggen; een deel van ons hart is nog steeds in Kapuna. We hopen ooit terug te gaan, in ieder geval om het nieuwe ziekenhuis en alle mensen weer te zien, maar dat zal nog wel een tijd duren. Vooralsnog proberen we te settelen in Nederland en hier een bestaan op te bouwen dat zinvol is, net zoals we het gevoel hadden dat ons werk in Kapuna zinvol was. Het zal een tijd zijn met ups en downs, maar hopelijk gaan we ons weer helemaal thuis voelen in Nederland!

Bedankt dat je onze blog volgde. Ik hoop dat we je op de een of andere manier hebben kunnen inspireren. Kapuna was een prachtig hoofdstuk uit ons leven, hopelijk heb je er een beetje een beeld van kunnen krijgen door deze blogs.

Eloi Ima!