Hallo Allemaal!
Wat een vrolijk begin! Misschien omdat we bijna vakantie hebben… De dagen tikken af. De to do lijst is nog ellenlang, maar de tijd komt vanzelf dat we de boot instappen op weg naar nieuw avontuur. We gaan namelijk op vakantie. En wel naar Nieuw Zeeland! Toen we gingen trouwen kregen we van onze gasten reistips mee. Nieuw Zeeland kwam hierin veruit het meest voor, dus tijd om eens voet aan wal te zetten op dit mooie stukje aarde. We zijn afgelopen maanden erg druk geweest en kijken dus heel erg uit naar een beetje rust. Alhoewel, we gaan met Derk, Nienke en Just op vakantie, dus het is maar de vraag hoeveel rust we krijgen. Wellicht worden we elke ochtend uit bed getrokken voor een hardlooptochtje hier en een baantje zwemmen daar. (Dat zou niet verkeerd zijn, sporten in de jungle blijft toch lastig. Zo onfit als we nu zijn, zijn we waarschijnlijk nog nooit geweest, haha)
Ondanks een vrolijk begin ook nog verdrietig nieuws. Twee weken geleden is Elizes oma overleden. Op dat moment is het echt niet leuk om zo ver van huis te zitten. Het idee om haar nooit meer in haar huisje in Hattem te zien blijft raar. Het is moeilijk voor te stellen dat ze erg echt niet meer is. Ondanks dat we in oktober afscheid namen met het idee in ons achterhoofd dat dat de laatste keer zou kunnen zijn dat we haar zouden zien, hoop je toch dat ze er bij ons volgende bezoek nog gewoon zou zijn. Gelukkig is ze nu op een beter plek waar ze niet meer hoeft te lijden. Toch denken we aan haar en aan onze familie.
Een paar weken geleden werd er in het ziekenhuis een jonge vrouw van een jaar of 20 opgenomen. Ze was vel over been en erg zwak en in slechte conditie. Ze had tuberculose (TB) en slikte al 2 maanden medicatie. Ze kwam over uit de hoofdstad en wilde graag in ons ziekenhuis verder behandeld worden aangezien ze hier uit de buurt kwam. Ze had een week voor ze bij ons opgenomen werd ook nog een baby gekregen. De baby was erg klein en 500gr lichter dan bij de geboorte. Ook niet in een beste conditie dus. De moeder was te zwak om op te staan en alle alarmbellen gingen rinkelen. HIV/AIDS? Multi drug resistent TB? (MDRTB = TB die niet reageert op de medicijnen die wij hebben). De HIV test was negatief. MDRTB bleef over. De enige manier om dat te testen is om sputum naar Kikori te sturen, maar dan moet er wel transport zijn… Een paar dagen nadat ze opgenomen was kwam er ineens transport voorbij. Snel probeerden we sputum te verzamelen, maar de vrouw was te zwak om iets op te hoesten. Alles wat we konden hebben we geprobeerd, maar ze kon niet hoesten. Balen, want zonder diagnose kunnen we niet veel. Het transport ging verder, zonder sputum. In de week die volgt verzamelen we alsnog haar sputum en precies een week later wordt dit naar Kikori gebracht. En dag na het transport gaat ze ineens hard achteruit. Ik bel met Kikori en ze doen snel de test. En wat blijkt…MDRTB… MDRTB kunnen wij zelf niet behandelen. De patient moet verwezen worden. Helaas kwam de diagnose te laat. Patient overlijdt een paar uur nadat de test resultaten binnen kwamen… Wat triest. Een jonge moeder. Met een baby die haar zo hard nodig heeft.
Deze MDR patient is de tweede patient die wij diagnosticeren met MDR TB. Geen goede zaak, maar fijn dat het gediagnosticeerd kan worden en dat we de mogelijkheid hebben patienten te verwijzen. Maar zoals je begrijpt hebben wij zelf die machine nodig om het te diagnosticeren. Kikori is te ver weg. En guess what…die machine krijgen wij maandag…. Hoera! ERIAS, een bedrijf uit Australie, doneert de machine aan ons. Wat fijn! En wat een hulp voor het bestrijden van TB! Maandag komt ERIAS het apparaat brengen en organiseren wij een openings ceremonie. Stukje bij beetje wordt de zorg steeds beter geregeld.
Afgelopen week kwam de cargo boot weer aan in Kapuna. Met op de boot heel veel dozen voor ‘Mulder’. Spullen uit Nederland! Annemarie en Niels konden een lading vanuit Nederland naar PNG laten komen. Omdat zij dit jaar terug gaan naar Nederland konden wij een deel van hun ruimte en gewicht gebruiken om spullen in te laten vliegen. Wat fijn! Allerlei spullen voor in het lab zijn binnen gekomen die gedoneerd zijn door een lab in Nederland. Tevens is er allerlei medische apparatuur binnen gekomen. Heel erg fijn en een grote hulp voor het ziekenhuis. Wat is het toch bijzonder dat we op zoveel verschillende manieren geholpen worden met het werk hier in the bush.
Lova kan ondertussen zitten! Ze is een heerlijk meisje. Zo dik als een baby maar zijn kan en ontzettend vrolijk en lief. Ze eet alles, klaagt niet en slaapt goed. Wat wil je nog meer…
Vika daarentegen zit op en top in haar peuter pubertijd. Als dingen niet naar haar zin gaan zet ze het op een huilen… En een eigen willetje, dat heeft ze… Van wie zou ze dat toch hebben. Gelukkig is ze ook vaak heel lief en is ze een echte huishoudster. Fijn, want dat vinden papa en mama allebei geen klap aan. Dus Vika wast af, veegt de vloer, boent de WC etc…wat wil je nou nog meer…
En nu gaat de stroom uit, tijd om te gaan slapen. Tot de volgende keer!
