Nieuwe blog vol speelgoed!

Hallo, daar zijn we weer. Netjes twee weken na de vorige blog…

Alles gaat goed in Kapuna. Het is nog steeds regenseizoen, dus het weer is heerlijk aangenaam. We hoeven bijna geen zonnebrand te smeren en lopen hele dagen met onze laarzen door de modder. Lekker. Zo is het leven hier nog wel even vol te houden.

Vorige week arriveerde de boot met cargo weer. Op deze boot stonden weer een aantal dozen aan de Mulders geadreseerd. Anne-Marie had deze dozen op de boot gezet. De laatste dozen van hun adres. Zij zijn een paar weken geleden namelijk naar Singapore verhuisd. Dus geen Nederlandse bezoekjes meer als we in Port Moresby zijn. We gaan de familie missen. In de dozen zat weer veel speelgoed voor de kinderen en de preschool. Zo fijn! In een van de dozen zat een winkeltje en kookspullen met allerlei kleine verpakkingen van Nederlands eten. Dus ook al zitten we in de bush, Vika kan nog steeds de Nederlandse producten leren.

De preschool loopt goed! Ongeveer 10 kinderen komen 3 keer in de week samen onder begeleiding van een van de vrouwen uit ons dorp. De afgelopen weken was er bezoek in Kapuna en het bezoek heeft de preschool allerlei nieuwe liedjes geleerd. De school gaat steeds meer vorm krijgen. Er is wat speelgoed voor de kinderen en sinds kort ook kleurtjes en kleurplaten. De kinderen vinden de preschool sowieso erg leuk dus binnenkort gaan we zelfs van 3 naar 5 dagen in de week.

Afgelopen jaar hebben geld we gekregen van de een Nederlandse basisschool uit Dedemsvaart voor een speeltuin. Momenteel zijn we bezig met een ontwerp van de speeltuin. De locatie is al uitgezocht, dus binnenkort kan de bouw beginnen. Leuk!

Ook waren we nog in het nationale nieuws met een donatie vanuit de overheid, zie hier de Facebook Post!

De nieuwe deadline voor Incentive Fund komt er weer aan. We werken van deadline naar deadline. Nog twee weken de puntjes op de i zetten en dan kan alles weer ingeleverd worden. De oude plannen van de self-build moeten gewijzigd worden in het werken met een aannemer. We zijn op de goede weg al moet er nog wel het één en ander gebeuren.

Vandaag is er iemand uit ons dorp getrouwd. Gisteren was de dag van de bruidschat. We waren van de partij en kregen meteen wat uitleg hoe de betaling van een bruidschat in z’n werk gaat. De familie van de man haalt geld op om aan de familie van de vrouw te betalen. Dit gaat in delen. Het eerste deel is tijdens de bruiloft. Het tweede deel komt pas als het eerste kind geboren is. Het geld wordt verzameld onder alle familieleden en vrienden van de bruidegom. Het geld wordt dan aan een touw geplakt en aan de familie van de bruid gegeven die het onderling dan verdelen. Soms wordt het geld ook in een tas (bilum) gestopt en aan de moeder van de bruid gegeven. Of het wordt aan een pijl en boog geplakt en aan de vader van de bruid gegeven. Meestal gaat het om een paar duizend kina (gedeeld door 4 voor euros). Hoe mooier een vrouw, hoe intelligenter of hoe hoger opgeleid hoe meer geld je moet neertellen. Heeft de vrouw al een kind dan is ze minder waard.

Na het overhandigen van het geld wordt er gewisseld van eten. De familie van de man kookt namelijk voor de familie van de vrouw en andersom. Daarna wordt het eten genuttigd.

Wanneer het eerste kind geboren wordt schenken de beide families elkaar geld. De vrouw en het kind worden beplakt met geld en terug gestuurd naar de familie van de man. Dat is de tweede betaling van de bruidschat.

Per regio verschillen de gebruiken rondom een huwelijk. Zo werd ons verteld dat in de highlands de dames veel duurder zijn. Daar moet een familie wel 100.000 kina neertellen voor een dame.

Een paar weken geleden kwam er een jongetje binnen in het ziekenhuis. Hij was erg ziek. Al een tijdje niet aanspreekbaar en telkens had hij convulsies. Hij werd gediagnosticeerd met TB meningitis. TB van de hersenvliezen. We zijn hem op allerlei medicijnen gestart om de convulsies de das om te doen, maar hij is nog steeds in een slechte staat. Bij het checken van de familie bleek dat de vader een jaar geleden sputum positief was (infectieus). Hij was twee maanden behandeld en toen weggelopen van het ziekenhuis zonder zijn vervolg traject van de medicijnen mee te nemen. We hebben hem destijds in zijn dorp opgepakt en mee terug genomen naar Kapuna omdat hij een gevaar is voor zijn familie en dorp. Binnen een dag was hij toen weer gevlucht. Nu een jaar later is zijn zoon ernstig ziek en weten we niet of hij het zal overleven en heeft zo goed als zijn hele familie TB. Triest toch, families gaan kapot door domme keuzes die gemaakt worden. Misschien door onvoldoende educatie, niet voldoende eten terwijl ze de vorige keer opgenomen waren, sociale issues… Er kunnen allerlei redenen zijn waarom mensen niet willen blijven, het resultaat is dat de hele familie besmet wordt. TB is zo’n groot probleem in deze regio. Bijna iedereen in de hele regio heeft TB in de familie. Hoe gaat hier ooit een eind aan komen…

Wereldwijd is er veel geld voor TB. Wellicht dankzij onze disfunctionele overheid, maar wij krijgen practisch geen hulp in het bestrijden van TB. We spartelen en doen in de hoop dat we boven water blijven. Soms lijkt het dat de hele regio langzaam aan TB ten onder gaat…

Naar aanleiding van de mannen met een BMI van 30 uit de vorige blog besloot ik om deze week een presentatie over suiker te geven aan de medische staff. Er wordt in Kapuna namelijk onwijs veel suiker geconsumeerd en niemand lijkt zich zorgen te maken over gezondheidsrisicos. Het was een succesvolle presentatie. Iedereen is zich in ieder geval meer bewust over de gevaren van suiker. Hopelijk zien ze bij deze in dat het niet noodzakelijk is 6 schepjes suiker in een kopje thee te doen.

In de meeste dorpen leven mensen van eten uit de moestuin. Kapuna is een van de weinige dorpen waar een winkel is en waar mensen geld verdienen om iets te kopen. Hier hoeven mensen niet zelf hun sago te slaan maar kunnen ze naar de markt gaan om het kant en klaar te kopen. Dus naast dat het heel goed is dat er een klein beetje werkgelegenheid is in Kapuna zie je ook meteen de ‘welvaarts ziekten’ de hoek om kijken dankzij inactiviteit en het voorhanden hebben van (ongezond) ‘ winkel eten’.

Lova leert praten! Haar eerste woordje: Amen! Als we bidden voor het eten roept zij iets voor het einde: Ama. Heel goed. De timing is vaak goed, aan de uitspraak moet nog een beetje gewerkt worden. Helemaal het eerste woordje is het niet. Mama en papa kan ze ook al. En nog een weekje en dan vieren we haar eerste verjaardag! Wat is dat eerste jaar weer snel gegaan zeg. En wat leren die kleintjes veel in hun eerste jaar. Heel cliche, maar niet minder waar.