Happy New Year! 2018 alweer. En januari is al bijna weer voorbij. De jaarwisseling hier in PNG is niet veel bijzonders. Sommige mensen blijven wakker tot 12u. De eerste twee jaar hier deden wij dat ook. Deze keer dachten we dat slapen rond die tijd toch ook wel heel lekker was. Dus hebben wij de overgang van 2017 naar 2018 heerlijk dromend doorgebracht. Wat hier meestal gebeurt rond 12 u middernacht is dat er een hele lange bamboestok (een meter of 5 lang) in de fik gestoken wordt. Dit geeft 10 min vuur en met veel fantasie lijkt het op vuurwerk. Dan wens je sommige mensen gelukkig nieuw jaar en om kwart over 12 ben je weer thuis. Ik herinner me het eerste jaar nog goed. We liepen naar huis iets na 12ven en het was doodstil. Geen vuurwerk, geen lichten, geen geluiden van mensen, helemaal niets… Dat is dan weer even een moment om te denken ‘oja, we zitten echt midden in de jungle’.
Rond kerst en oud en nieuw had Vika haar eerste malaria te pakken, waarschijnlijk de eerste van de familie ooit. Daar was ze wel even ziek van. Arm meisje. Gelukkig hebben we medicijnen om malaria te behandelen en gaat het nu weer goed met haar.
Terwijl heel Kapuna van z’n welverdiende kerstvakantie genoot hebben wij hard doorgewerkt. We zijn erg druk het definitieve voorstel voor Incentive Fund (IF) af te krijgen. Elke vrije dag zaten wij op kantoor om het voorstel iets verder te perfectioneren. Vorige week hebben we alle documenten (waaronder 80 pagina’s tekst) opgestuurd voor de eerste ronde feedback. De feedback die we kregen was constructief. Er moet nog wel veel gebeuren, maar ze willen ons aan alle kanten helpen alles op orde te krijgen voor de deadline van 1 maart. De komende 6 weken zal nog wel doorbikkelen zijn (vooral ook voor Ruben), maar we hebben er vertrouwen in dat het goed komt. In Juni is de board meeting waarin de hoge bazen ons voorstel zullen beoordelen. Hopelijk kunnen we in Augustus beginnen met de bouw. In eerste instantie dachten we dat ons voorstel in Maart al beoordeeld zou worden, maar dat blijkt niet te kloppen. Nog even tijd dus, maar nog veel werk wat verzet moet worden.
De afgelopen maanden hebben we in Nederland geld opgehaald voor lab apparatuur. We hebben een prachtig bedrag op kunnen halen, wat ook nog eens met 50% opgetopt wordt door Wilde Ganzen. In december hebben we een bestelling kunnen doen in Nederland en is er ook nog van alles gedoneerd. Op dit moment is de apparatuur onderweg van Nederland naar PNG! Annemarie en Niels en kinderen, die woon- en werkzaam zijn in Port Moresby hebben een deel van hun shipment afgestaan en die mochten wij gebruiken voor de lab spullen. Heel erg fijn! Wat zal het een verbetering zijn voor het lab! We hopen dat alles door de douane gaat komen, dat blijft nog even spannend.
Rond kerst was het in het ziekenhuis erg rustig. De meeste mensen willen toch graag de feestdagen met familie doorbrengen. Zodra oud en nieuw voorbij was begonnen de patienten weer binnen te stromen. Op dit moment ligt het ziekenhuis helemaal vol. Er is geen plekje wat niet bezet is en de patienten klagen dat de er niet genoeg ruimte is. Gelukkig maar dat er in de plannen staat het ziekenhuis uit te breiden.
Afgelopen week was er graduation van de nieuwe gezondheidswerkers (CHW). Kapuna heeft naast het ziekenhuis ook een CHW training school. Deze twee jarige training stoomt jong volwassenen klaar voor het leven in de dorpen als gezondheidswerker. De CHWs krijgen een beetje medische kennis mee en daarnaast veel handvatten hoe een community gezond te houden. De graduation is elk jaar weer een groot festijn. Dit jaar was het nog groter dan normaal omdat ook de provinciale overheid aanwezig was. Die waren al een decennium lang niet geweest. Erg fijn om deze mensen eens in Kapuna te hebben omdat ze dan met eigen ogen kunnen zien wat wij doen en wat we nodig hebben. Ze hebben toegezegd ons op een aantal vlakken te gaan helpen. Heel fijn…maar of het ook gaat gebeuren? We gaan het zien. We juichen pas als het geld binnen is 😉 Het is niet de eerste keer dat de overheid iets belooft… Wij stonden daarmee in de nationale kranten op de foto; die meiden zijn toch fotogeniek…
Vika is een echte kletskous. Ze heeft een t-shirt van ‘kletskous’ en die wil je dan ook elke keer aan. Ze praat de hele dag (van wie heeft ze dat nou…) en weet heeel goed wat ze wil (van wie heeft ze dat nou…). Laatst zei ze: ‘als ik groot ben wil ik ook mensen beter maken, net als mama. Dan ga ik mee naar mama’s ziekenhuis en dan ga ik ook mensen beter maken’. Al vanaf dat ze klein is is ze erg geinteresseerd in alles wat pijn doet, alle wondjes, oneffenheden etc. Ze wil het liefst elke dag mee naar het ziekenhuis om naar patienten te kijken en te zien wat er aan de hand is. Kleine dokter of zuster in spe. Ook vindt Vika het heerlijk om te tuinieren. Ze helpt met dingen planten en oogsten en ze weet als geen ander wanneer een ananas rijp is.
Lova is een heerlijke dikke vrolijke baby. Mensen blijven verbaasd over hoe dik ze is. Soms vraag ik me af of ze niet te dik wordt. Maar goed, ze zeggen altijd dat je met borstvoeding niet veel fout kan doen. Ze groeit ongeveer een kilo per blog, dus reken maar uit. Rond kerst hadden we twee weken een andere oppas, Trisha. Trisha vertelde aan het eind van de twee weken dat ze de eerste dagen toch wel een beetje zwaar had gevonden. Ze had spierpijn van het tillen van Lova… Daarnaast vond Vika het heerlijk om even een andere oppas te hebben. Ze had alle ruimte om alle regels en grenzen weer eens te overschrijden. Dus werd er gedanst op de tafel en ze wist de emmer met eten goed te vinden… Gelukkig is Anna nu weer terug, dus het huishouden loopt weer op rolletjes.
Even een update over de tuin; we genieten al bijna drie maanden lang van een dagelijkse ananas uit eigen tuin! Onze eerste tomaatjes zijn gegroeid en het is eindelijk gelukt om zelf ook pompoenen te groeien. Zullen we het dan toch nog leren….
