De afgelopen weken waren er nogal wat (tijdelijke) veranderingen. We hebben besloten om een tijdje (ongeveer 2 maanden) naar Kapuna te gaan, op uitnodiging van het Kapuna bouwteam. In Kapuna wordt het gehele ziekenhuis herbouwd en Jan-Willem helpt mee met de inkoop, werkvoorbereiding en rapportage naar donoren. Daarnaast lukt het hem beter om de Kikori projecten te coördineren vanuit Kapuna. In Kikori liep hij klem vanwege een gebrek aan motivatie onder zijn teamgenoten. De projecten worden overgenomen door het bouwteam uit Kapuna, waarbij Jan-Willem de coördinerende taak behoudt. Hoewel we nog steeds erg genieten van ons leven in Kikori, voelt de periode in Kapuna als een welkome vakantie. Ik zal af en toe terug gaan naar Kikori om Sharon te helpen en om mijn geliefde Kikori familie weer te zien natuurlijk.
Voor mij betekende dat de afgelopen twee weken geen werk in het ziekenhuis, omdat in Kapuna al twee dokters zijn en het ziekenhuis op het moment niet zo druk is. Ik genoot dan ook vooral van de nodige rust na een aantal maanden hard werken en daarnaast hield ik me bezig met onderwijs geven aan interns en het voorbereiden van hun eindtoetsen. Deze interns hebben een opleiding van twee jaar gevolgd in Kapuna tot ‘Community Health Worker’. Na deze twee jaar zijn ze in principe klaar om in een ziekenhuis of aidpost/healthcentre te werken, maar onze organisatie biedt ze een extra programma aan van een half jaar om met name hun klinische vaardigheden te verbeteren. Iedere intern loopt 3 maanden stage in Kapuna en 3 maanden in Kikori. Ze moeten een checklist met allerlei vaardigheden afwerken zoals het bijwonen van 3 operaties, een gips aanleggen, 3 dagen achter elkaar voor een ziek kind zorgen, een voedingssonde inbrengen etc.
Elke middag krijgen ze onderwijs van een dokter of van een ervaren verpleegkundige. Het onderwijs gaat in principe over onderwerpen die in het groene, blauwe of rode boek aan bod komen. Deze boekjes zijn simpele richtlijnen voor behandeling van volwassen, kinderen en verloskunde waarin kort symptomen en behandeling wordt beschreven voor de meest voorkomende ziektebeelden. Aan het einde van hun periode in Kikori krijgen de interns over deze drie boekjes een test. De eerste groep interns in Kikori is bijna klaar en dus is het tijd voor de toets!
Voor mij is het onderwijs geven een van de hoogtepunten van mijn werk hier in Kikori. Tijdens de opleiding tot CHW moeten de studenten in een korte tijd heel veel leren, van bevallingen, tot hechten, tot zorgen voor een ziek kind. Veel kennis zakt ook wel weg en ik denk dat dat deels komt, doordat ze de onderliggende oorzaken en basis niet altijd goed hebben mee gekregen. Het is niet alleen leuk om hier aan bij te dragen en leergierige interns te zien groeien, maar ook belangrijk voor de ontwikkeling van de gezondheidszorg in PNG.
Ik heb de laatste tijd weinig geschreven over medische casuïstiek, maar er zijn nog altijd genoeg interessante patiënten om iets over te schrijven. We zagen wel een aantal weken dat het aantal patiënten terug liep toen het corona virus PNG bereikte, met name door beperkt transport. Het is in deze regio sowieso al een uitdaging om op tijd naar het ziekenhuis te komen en die uitdaging wordt alleen maar groter als vervoer nauwelijks is toegestaan en het ook nog eens moeilijk is om brandstof te kopen. Verder denken we ook dat angst van invloed is geweest. Nu het nog steeds rustig lijkt te zijn wat betreft Corona, zien we dat patiënten gelukkig de weg naar het ziekenhuis weer weten te vinden.
Eén van de spannendste casussen voor mij de afgelopen tijd was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Een vrouw van ongeveer 30 jaar, kwam met een zwangerschap van ongeveer 2 maanden. Ze probeerde al meer dan 10 jaar zwanger te worden. In PNG is de meest voorkomende oorzaak van onvruchtbaarheid bij vrouwen een chronische infectie van de geslachtsorganen (PID). Bovendien is dit ook eens een risicofactor voor het krijgen van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, omdat de eileiders door de infectie geblokkeerd kunnen worden.
Ze kwam met koorts, buikpijn en bloedverlies. Door het lichamelijk onderzoek en echo, kwamen we erachter dat ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Omdat Sharon er niet was, konden we haar niet in Kikori opereren en daarom was er geen andere mogelijkheid dan de oliemaatschappij om hulp te vragen om deze patiënt naar een ander ziekenhuis te brengen. Met zeer beperkt netwerk is dat best een uitdaging, maar het lukte ons en een paar uur later landde de helicopter voor de deur!
Een andere patiënt waar we veel tijd mee hebben doorgebracht in het ziekenhuis is een man van in de 30. Hij kwam verminderd aanspreekbaar binnen en had koorts. Zijn vrouw vertelde dat hij al een paar weken niet meer kon lopen en dat hij ook te zwak was om te eten. Toen we hem verder onderzochten, vonden we onder andere een halfzijdige verlamming en een volle blaas door onvermogen om te plassen. We dachten direct aan TB. Zijn vrouw vertelde dat hij ooit was behandeld voor TB, maar de behandeling niet had afgemaakt. We brachten een infuus, catheter en voedingssonde in om hem TB medicatie toe te kunnen dienen en terwijl we de sonde inbrachten, haalden we een beetje vocht uit zijn maag. Als patiënten geen slijm kunnen ophoesten, kunnen we doorgeslikt slijm met een sonde uit de maag halen om te testen. De volgende dag hadden we de resultaten al terug en bleek dat het om een resistente vorm van TB ging. Na twee maanden behandeling heeft hij nog steeds een klapvoet, maar inmiddels loopt hij weer en is hij heel erg opgeknapt!
