De tickets zijn geboekt! Eindelijk….! Het werd ook wel tijd, want we wilden voor Vika’s tweede verjaardag thuis zijn. Over 3.5 week verlaten we Kapuna al! We vliegen via de Filipijnen en maken meteen gebruik van de gelegenheid om een paar dagen het land te verkennen. Na vijf dagen Filipijnen vliegen we door naar…Amsterdam! Yes, eindelijk weer tijd met familie en vrienden! We kunnen niet wachten…. Drie maanden hopen we in NL te verblijven. Als alles goed gaat gaan we begin oktober weer terug naar Kapuna.
Gisteren (zaterdag) werden we ’s ochtend wakker en zagen veel beweging in Kapuna. Er is wat aan de hand… Mannen liepen rond in traditionele kleding en overal hoorden we uitbundige kreten. Toch maar even kijken… Aangekomen bij de bron van de onrust bleek dat er vandaag gefilmd werd! Jadon, de zoon van Colin en Barb is voor een aantal weken in Kapuna om een documentaire op te nemen. Hij wil een professionele documentaire maken over het leven van zijn (groot)ouders. Zijn grootouders zijn hier in 1954 per boot aangekomen en nooit meer weggegaan. Zijn vader en ooms en tante (Valerie) zijn hier geboren en opgegroeid en hijzelf en zijn broers en zussen vervolgens ook. Een bijzonder verhaal, een bijzondere familie legende. Zijn grootouders (dr Lin en dr Peter) hebben het ziekenhuis hier ongeveer 60 jaar gerund. Tien jaar geleden is het stokje doorgegeven aan dochter Valerie. Dr Lin heeft tot in haar 80er jaren het ziekenhuis gerund! En ik geloof dat Valerie dezelfde energie zou hebben om dat te doen. Ze is nu begin 60 maar ze heeft meer energie dan ik heb en is altijd in en om het ziekenhuis te vinden. Dr lin (grandma wordt ze ondertussen in Kapuna genoemd) is nu 92 en nog steeds aan het tuinieren. Een bijzondere familie dus en zeker interessant voor anderen om te zien hoe je als gezin ergens je levenswerk van kan maken.
Goed, zaterdag werd er dus gefilmd. Dus ‘scene’ van de aankomst van Peter in Lin in 1954 werd nagespeeld. Dus alle mannen in traditionele kledij (kleding gemaakt van bladeren en bush materiaal) gingen peddelen in een dugout canoe (grote uitgeholde boomstam). Onderweg worden er allerlei strijdkreten geroepen en wordt er op de cornshell (grote schelp) geblazen. Leuk om te zien voor ons, aangezien dit een kijkje in hun vroegere cultuur geeft. En de mannen vinden het maar wat mooi om dit soort verkleedpartijen te hebben. De hele tijd wordt er uitbundig in het rond geschreeuwd.
Tijdens het filmen bedachten we ineens dat dr Lin en dr Peter in 1954 een klein wit meisje bij zich hadden, Valerie. Zij was toen ongeveer de leeftijd die Vika nu heeft. Waarom dan niet een paar scenes filmen met Vika in de boot… Dus Anna (babysitter) werd snel uitgedost in een grasrok en zij kon met Vika mee op de boot, tussen alle strijders met pijl en boog en speer. Wat een plaatje… Vika vond het wel een beetje spannend de hele tijd, maar ze heeft zich erg goed gehouden! En wij hebben een paar prachtige foto’s die ze later zeker erg zal waarderen! (en wij nu al…)
Vandaag (zondag) neemt Vika het bush leven ineens heel serieus. Ze wil geen kleren meer aan… In de kerk vanmorgen kleedde ze zich ineens uit en sindsdien wil ze alleen nog maar naakt rondlopen. Als ze naar buiten gaat trekt ze nog net wel haar laarzen aan, je kan je dus voorstellen hoe dat eruit ziet… Dus ik vraag me af hoe we dit meisje ooit weer mee terug krijgen de geciviliseerde wereld in…
De afgelopen blog schreef ik over 2 jonge mensen die overleden. Dat er nog een derde was die in diezelfde tijd overleed had ik achterwege gelaten. Misschien omdat het weer een kind was. Misschien omdat ik me afvroeg wat we hier eigenlijk doen, als mensen toch dood blijven gaan zonder dat we er iets aan schijnen te kunnen doen. Misschien omdat ik twee doden in een blog wel voldoende vond… Misschien omdat het een beetje te dichtbij kwam deze keer. Hoe dan ook, opnieuw overleed er een klein kindje. Soms kan ik het een beetje van me afschuiven, als ik vind dat de ouders veel te laat zijn gekomen en het kind al meer dood dan levend is… Of het eerlijk is zo te denken weet ik niet, maar het maakt het wel wat makkelijker voor jezelf als iemand overlijdt. Deze keer was het kindje van het buurdorp Kairimai. De ouders waren zeker op tijd gekomen. Eigenlijk leek het kindje helemaal niet ziek. Toch werd ik ’s nachts steeds geroepen dat het kindje iets zieker werd. Dus toch maar medicatie gestart al kon ik bij lichamelijk onderzoek niets afwijkends vinden. Een paar uur later werd ik weer geroepen. Nu was het kindje aan het fitten. Achter elkaar door. Medicijnen schenen niet veel te doen. En toen ineens stopte het met ademen… We hielpen het kindje te ademen, handmatig, 2 uur lang… Twee uur lang hadden de ouders en wij als staff een heel klein beetje hoop dat ze het misschien nog zou redden. Er werd gebeden. Heel veel en door heel veel mensen. Na twee uur beademen stopte ook het hartje met kloppen. We startten met reanimatie, al was het eigenlijk al duidelijk dat de kaarten al geschud waren. Waar overleed ze aan? Wisten we dat maar. Malaria? Meningitis? TB? We weten het niet. Maar veel doet het er ook niet meer toe. Ze is er niet meer…
En terwijl de ouders en familie zich in luid gehuil over het lijkje buigen werd ik geroepen door een klein stemmetje buiten de deur: mama, mama, kom! Mijn eigen kleine meisje wacht op mij. En ik denk, wat als zij ziek wordt. Wat als er iets met haar gebeurd… Het enige wat we kunnen doen is vertrouwen hebben dat er hier voor ons gezorgd wordt en dat er iemand is die op ons neerkijkt en weet hoe het met ons gaat. Niet altijd makkelijk…
Tot over 5 weken in Nederland!
