Ruim twee weken alweer zijn we terug in Kapuna. En het voelt alsof het drie maanden zijn. Het ritme is snel weer opgepakt en de dagen zien er weer uit als voordat mijn ouders kwamen.
Wat een heerlijke maand was dat, oktober. Lang hadden we daarnaar uitgekeken. Eindelijk zouden mijn ouders zien waar wij wonen en werken. Eindelijk zouden ze Vika weer kunnen zien. En eindelijk zouden we heel veel tijd hebben om bij te kletsen. Wat bijzonder om ze op te halen op de airstrip, 3 uur varen van Kapuna af, in the middle of nowhere. Wat heerlijk om ze te zien! We hebben een prachtige tijd achter de rug. Zo vaak hebben Wijnand en ik samen gereisd en zeiden we ‘konden onze ouders dit maar eens zien, ze zouden het prachtig vinden’. En dat vonden ze! Zo mooi om ze verbaasd te zien over cultuur verschillen, verwonderd over de gewoontes van de mensen hier. En wat fijn om dit allemaal samen mee te maken! Hele mooie herinneringen zijn er gemaakt!
Ook voor Vika, die eindelijk opa en oma weer in levende lijve zag. Oom en Oop heetten ze de hele vakantie. Totdat we terug waren in Kapuna, en opa en oma weer in Nederland waren, toen zei ze plotseling OMA en OPA!
De laatste weken hebben we regelmatig gesproken over wat wij graag zouden zien in de toekomst van Kapuna. Dromen moeten we het misschien noemen. Want of het realiseerbaar is is maar zeer de vraag. Verschillende projecten staan in de kinderschoenen. In de meeste zit nog niet veel schot. Projecten als water en sanition voor de dorpen in de provincie, zonne-energie voor Kapuna, een teachers college om leraren op te leiden, upgrade en renovatie van het ziekenhuis, x-ray etc. Prachtige projecten, maar echt nog in de kinderschoenen. De komende tijd hopen we meer met deze projecten aan de gang te gaan en hopelijk kunnen we het een en ander realiseren voordat we PNG verlaten. Vooralsnog is het een droomlijst, hopelijk wordt het een to do plan!
Nu we met twee doktoren in Kapuna zijn hebben we tijd over om dingen naast het ziekenhuis te doen. Zo heeft Valerie de afgelopen weken een refresher course, een tb course en een village health course georganiseerd. Deze dingen stonden al lang op haar lijstje en konden nu gerealiseerd worden omdat we met zn tweeen zijn. Wel moet er veel van beide cursussen geprofessionaliseerd worden, dus daar gaan we komende tijd mee aan de gang. Het ziekenhuis wordt een serieus onderwijsinstituut voor de regio!
Na onze vakantie zijn we een paar dagen in Port Moresby geweest. Hier hebben we allerlei mensen gesproken, genetwerkt en leuke en handige contacten opgedaan. Van een Nederlandse familie die in POM woont, Niels en Annemarie, kregen we te horen over Buk bilong pikinini. Een organisatie die Australische (kinder)boeken een nieuw leven geeft in PNG. Annemarie kende de eigenaar van Buk Bilong Pikinini en het volgende moment had ze geregeld dat de organisatie een heel aantal boeken doneert aan de Kapuna basisschool. Wat een mooi cadeau!
Op onze bruiloft 2 jaar geleden hadden onze ceremoniemeesters geregeld dat alle gasten een kaartje inleverden die bewaard zou worden voor het moment dat wij in het buitenland zouden wonen. Toen we een jaar geleden vertrokken kregen we last-minute een tasje aangeboden vol met enveloppen. Erg nieuwsgierig waren we, maar we hebben ons heel goed aan de instructies van de ceremoniemeesters gehouden; namelijk 1 kaartje per week openen. Dat hebben we gedaan. Vlak voor de vakantie waren alle kaartjes op… Wat een leuk idee was dat! Elke week weer een klein berichtje uit Nederland. We hebben ervan genoten! Bedankt allemaal!
Afgelopen week waren dr Maarten (NL dokter uit Kikori) en zijn Spaanse schone Sara bij ons op bezoek. Sara heeft een cursus gegeven aan alle medewerkers over huiselijk geweld en seksualiteit. Erg interessante onderwerpen, helemaal hier in PNG waar huiselijk geweld helaas heel veel voorkomt en seksualiteit een taboe is. Terwijl Sara haar les aan het geven is over huiselijk geweld wordt ik weggeroepen. Er is een vrouw binnenkomen die geopereerd moet worden. Ze had ruzie met haar man en haar man had een mes naar haar toe gegooid. Dit mes raakte haar pols wat tot gevolg had dat haar hand voor 75% geamputeerd was. Aan Maarten en mij de schone taak om er weer wat van te maken. Na uren opereren leek het weer enigszins anatomisch, maar volledig functioneren zal de hand nooit meer.
Dit voorbeeld is een van de vele voorbeelden over geweld in de cultuur. Als mensen hier boos zijn op elkaar wordt er niet rustig over gepraat en naar oplossing gezocht. De messen worden geslepen en er wordt gevochten… Maar ja, hoe moet je beter weten als je ouders en grootouders hetzelfde deden?
Ons vorig bezoek is net weg en nu stapt het volgende bezoek alweer bijna in het vliegtuig. Mijn zusje Lineke en haar man Erik komen langs! Gepland, maar toch nog een verrassing. Met kerst en de week daarna zijn we samen! En kerst vieren met familie maakt kerst toch veel meer kerst… Wij hebben er zin in!
Vika is omgetoverd tot een heerlijke, vrolijke peuter. Ze loopt en rent er wat op los en ze spreekt Japans! Heel gezellig. Hele verhalen komen eruit, maar wij verstaan er (nog) niets van… Ze wordt opgevoed in een multi-language plaats. Naast Nederlands hoort ze Engels, Duits, Portugees, Motu, Baimuru, Pidgen etc. We zijn heel benieuwd wat voor taal ze uiteindelijk gaat spreken. Vooralsnog lijkt het het meest op Japans…
