Eindelijk had ik de tijd gevonden om een blog te schrijven (een lange blog ook nog), wil Wijnand hem een dag later openen om op internet te plaatsen…blog weg… En kunnen we weer opnieuw beginnen L Geen idee wat er mis is gegaan, maar een leeg word document plaatsen is ook zo wat. Hier dus een verkorte versie van de eerste blog.
Twee weken geleden waren we in Port Moresby. Total had ons uitgenodigd een aantal proposals samen te schrijven en dan bij grote sponsoren langs te gaan om te kijken of we geld en hulp los konden krijgen. And off we went. In de rollercoaster. Van het ene gesprek, naar de volgende discussie, gedachten overal en nergens, gaat dit ooit lukken…etc. Veel gesprekken hebben we gevoerd met Total, die ons gelukkig heel erg van dienst wil zijn. Samen met hen bezochten we een groot Australisch fonds, Incentive. Deze geeft funding weg tussen 1 en 10 miljoen Kina (300.000 tot 3 miljoen Euro). Dit gesprek was heel positief, maar de weg om ooit bij het geld te komen is lang en lastig werd ons ook meteen duidelijk. Misschien dat het daarom als een rollercoaster voelde. De ene dag leek alles goed te komen, de volgende dag dachten we dat we er nooit zouden komen… Met Incentive willen we gaan proberen Kapuna Hospital te upgraden. Momenteel zijn we een level 3 health centre, die als een level 4 ruraal ziekenhuis opereert. Op papier dan en met erg weinig middelen. Om echt als een level 4 ziekenhuis te functioneren moet er heel veel gaan veranderen. De vraag is of Kapuna hier klaar voor is, of de communities hier klaar voor zijn en of het management hier klaar voor is. Onder andere daarvoor hebben we een spoed management meeting gehad in POM met degene van het management die op dat moment in POM waren. En met erg positief resultaat. Iedereen ziet kansen en denkt dat we ervoor moeten gaan. Groen licht dus van onze kant, nu hopen dat we ook groen licht van Incentive gaan krijgen.
De eerste deadline is ondertussen voorbij. Een mei moest het concept proposal ingeleverd worden. Hoewel dit waarschijnlijk de makkelijkste deadline is zit er toch de nodige tijd achter om alles voor elkaar te krijgen. We wachten af nu, half juni krijgen we uitslag of we door kunnen.
Ook zijn we de week in POM langs geweest bij Steamships. Een ander groot bedrijf. Hier hadden we een proposal ingediend voor een rontgenapparaat. Het team was positief, al hebben we vooralsnog nog steeds geen uitslag van hun management gehad. We wachten af… Een rontgenapparaat staat al heel lang op ons verlanglijstje (tientallen jaren zoals wij begrepen hebben), wie weet gaat ie ooit nog eens komen…
Na een week zaten de meetings voor mij erop. Wijnand bleef een week langer in POM voor een congres. Ik moest terug naar Kapuna om op het ziekenhuis te passen. Valerie is momenteel namelijk in Kikori omdat daar nu geen arts is. Half juni komt ze terug. De tweede week in POM was voor Wijnand minstens zo druk als de eerste. Naast het congres moest er namelijk al van alles voor het Incentive geregeld worden. Dus racete hij van hot naar her door de stad. Gelukkig is de eerste deadline voorbij, dus is de rust weer een beetje teruggekeerd.
De week alleen in Kapuna met Vika was lang en niet heel gezellig om alleen te zijn, maar goed, ook dat hoort er af en toe bij. Gelukkig had ik company van een Frans Canadese dokter, Danielle. Een 50+ jarige dame met energie voor 10. Ze had 3 maanden in Kikori gewerkt en wilde graag Kapuna zien voordat ze naar huis ging. Ze hupste hier in Kapuna van het een naar het ander. Ook haar humeur hupste al dan niet vrolijk mee. De ene dag kon ze de wereld aan, de volgende dag was het grauw en grijs. Gelukkig was ze de meeste dagen erg gezellig en leuk om in huis te hebben.
Een van de dagen dat Danielle er was kwam er een kindje van een paar maanden binnen. De moeder deed mond-op-mond beademing omdat het kindje zelfstandig niet goed ademde. Het verhaal was dat ze een week diarree gehad had. Volgens de moeder dronk en plaste ze al die tijd nog goed. Op weg naar het ziekenhuis was ze ineens buiten bewustzijn geraakt en minder goed gaan ademen. Toen wij het kindje onderzochten bleek ze hevig gedehydreerd te zijn. Snel moest er vocht in bedachten we. Helaas was een infuus prikken niet gemakkelijk aangezien alle vaten gecollaboreerd waren. Nergens was een vat te vinden. Uiteindelijk hebben we een vat in de nek geprobeerd en zelf een snee in haar lies gemaakt in een poging een vat te vinden. Het moment dat we dachten dat we toegang hardden stopte haar hart met kloppen…. Na een tijd reanimeren werd het duidelijk dat we alles hadden gedaan wat we konden. Ze was overleden. In en in verdrietig nam haar moeder haar meteen weer mee in de boot, terug naar huis, haar laatste tocht.
Een paar dagen later kwam John binnen. Een 19 jarige jongen. Een maand geleden hadden we hem gezien met een hevige bloedarmoede. Het was een wonder dat hij nog rond kon lopen, zo laag was zijn Hb. We gaven hem een zak bloed en startten onderzoek naar de oorzaak van zijn lage Hb. Na twee dagen besloot hij dat hij sterk genoeg was en verder geen behandeling nodig had. Zonder verdere medicatie ging hij naar huis. Nu was hij terug met een Hb wat zeker niet beter was dan een maand daarvoor. Hij was aan het overgeven en voelde zich erg ziek. We besloten hem een zak bloed te geven en TB treatment te starten. Net toen het bloed aanhing klaagde hij plotseling over hevige buikpijn. Een paar minuten later stopte ook hij ineens met ademen…. Waar kwam dit nu ineens vandaan?! Wij stonden verbaasd, aangezien niets erop had gewezen dat hij er zo slecht aan toe was. We starten reanimatie, maar ook deze keer zonder success. Ook hij overleed. Een paar dagen na het kleine kindje met de dehydratie. Diagnose? Onbekend, zoals zo vaak…
Soms zijn de verhalen positiever. Zoals deze. Een mevrouw kwam binnen met vaginale bloeding. Ze was fullterm zwanger van haar eerste kind. Ik checkte haar, maar ontdekte dat het kind niet goed lag. Het hoofd zat niet in het bekken. Ook was ze nog niet ontsloten, pas 1 cm en bloedde ze hevig. We besloten dat een keizersnede de enige optie was. We zetten alles snel klaar, checkten haar bloedgroep etc en baden voor haar. Toen ineens was ze droog. We besloten nog even af te wachten, maar mocht ze weer gaan bloeden konden we meteen van start, de messen waren geslepen. De hele nacht bleef ze stabiel. Het bloeden was minimaal en halverwege de nacht had het kind zich gedraaid en zat het toch in het bekken… De volgende morgen gaven we haar misoprostol om haar cervix te rijpen. In mijn hoofd zat ik te wachten op de keizersnede omdat ik dacht dat die onvermijdelijk was gezien de hoeveelheid bloed die ze de avond daarvoor verloor. Toen ineens kreeg te contracties en kort daarna beviel ze van een gezond kind. Vaginaal, praktisch zonder bloedverlies… Bijzonder toch…
Vika kletst er heel wat af. Ze praat en doet ons de hele dag na. Als ik terug kom van werk roept ze heel hard: HALLO MAMA! Als we haar iets vragen zegt ze vaak: Otee, sjoed (Okee, goed). En dat met een heel wijs gezicht… Ook weet ze ondertussen dat Opa en Oma in Nederland wonen en wij in Kapuna, Papoea…
Dat was het weer voor nu. Over 2 weken meer…
