De ambulance met op de achtergrond het kantoor en de werkzaamheden aan de bekabeling / onze veranda.
‘There are sparks coming out of the TB ward’ werd er geschreeuwd, waarna de helft van de patiënten het gebouw ontvluchtte. Het oude omaatje met de stok had wel een kwartier nodig om de 100 meter naar de poort af te leggen. Gelukkig ging het slechts om wat vonken van de elektriciteitskabel die door de lucht richting de TB ward ging. Veel patiënten kennen geen elektriciteit en wel de verwoestende kracht van vuur en waren erg achterdochtig. Ook na geruststelling door het personeel vertrouwde menigeen het toch nog niet helemaal. Pas in de loop van de middag keerden ook de laatste patiënten weer voorzichtig terug naar hun plek in de ward. Tijdens de fellowship van gisteravond werd er gebeden voor de ‘sparks from the electricity wires’.
In de afgelopen week hebben meerdere elektriciteitskabels het begeven door een combinatie van ouderdom en het regenseizoen. Dit is een typisch voorbeeld van het vele achterstallige onderhoud waar het ziekenhuis onder lijdt. Veel van de gebouwen en voorzieningen zijn 20 jaar oud. Onder de tropische omstandigheden heeft alles het hier zwaar te verduren en door een gebrek aan financiën, personeel, bouwmaterialen/gereedschap en organisatorisch vermogen, is er heel veel achterstallig onderhoud. De bouwopzichter met zijn team van 3 timmerlieden is eigenlijk alleen maar bezig met brandjes blussen (bijna letterlijk), waardoor al het andere werk er bij in schiet.
Inmiddels zijn we aan het eind van ons introductieprogramma gekomen. We hebben veel gesprekken mogen voeren met personeelsleden, patiënten en dorpsbewoners en Erica heeft intussen al veel visites meegelopen met de andere dokters. We voelen ons steeds meer thuis en zijn blij dat ons de kans is geboden om de eerste weken rustig in te stromen in het ritme van hier. Vanaf volgende week gaat dokter Sharon met verlof, en komt dokter Valerie uit Kapuna waarnemen.
We zullen dan beide rustig onze werkzaamheden op gaan pakken. Jan-Willem heeft binnenkort een tweedaags overleg met het project team van Kapuna en enkele Kikori managementleden om de vele bouw- en renovatieprojecten te bespreken. Tijdens het gesprek wordt meer duidelijk wat zijn rol als projectmanager gaat worden en welke taken hem liggen te wachten.
De dagen vliegen voorbij en wanneer we ‘s avonds in ons smalle (1.10 meter), door een klamboe omhulde bed liggen en onze ogen nog open kunnen houden, wordt ons een heuse sterrenhemel aangeboden door vuurvliegjes die seinen vanaf het plafond. De vliegende exemplaren lijken net op vallende kometen. Deze privéshow, waarmee we naar een vredige slaap worden geleidt, wordt ons waarschijnlijk aangeboden ter compensatie van het hanengekraai op de meest ongelegen momenten tijdens onze nachtelijke dromen. Waar we eerder dachten dat ze de dageraad op de meest romantisch mogelijke manier aankondigen, weten we nu wel beter. Het is slecht haantjesgedrag om de hanen in de omgeving van repliek te voorzien om zo de harem veilig te stellen. Zelfs met oordopjes komen de hanen als ongenode gasten voor in onze dromen. Maar gelukkig dromen we nog steeds naar volle tevredenheid!
