Vanaf half december zijn we er even tussenuit geweest voor een adempauze. Ons korte uitstapje met YWAM waren tot zover de enige dagen dat we van wat meer luxe konden genieten. Hoog tijd om even het land te verlaten.
De oliemaatschappij die onze binnenlandse vluchten op de heenweg organiseerde, bood dit keer aan om de rechtstreekse vlucht tussen Kikori en Port Moresby te vergoeden. Deze vluchten worden uitgevoerd door TropicAir. Alhoewel dit ons een reisdag scheelde, namen we wel een risico, want TropicAir staat niet perse bekend om haar betrouwbaarheid…
Handgeschreven tickets dienen als vouchers die verzilverd kunnen worden voor een vlucht. Ook al staat er een voorgenomen vluchtdag op het ticket, dan geeft dat niet daadwerkelijk garantie op een zitplaats. Het komt regelmatig voor dat de vluchten overboekt zijn, worden uitgesteld of helemaal komen te vervallen door uiteenlopende redenen.
Een dag voor ons vertrek ontvingen we ’s ochtends nog een bevestiging van TropicAir, waardoor ons wantrouwen niet nodig bleek te zijn. Tot diezelfde middag 16:00 uur het volgende berichtje ons toch wel even een droge keel bezorgde:
Hi Jan,
FYI we won’t be doing any KRI flight tomorrow due to NO fuel in KSI for the aircraft to refill.
Thank you for your understanding.
Fijn dat men dankbaar is voor ons begrip, maar dat begrip was op dat moment toch even ver te zoeken. Dat was letterlijk ons enige ticket om uit Kikori te komen en onze internationale vlucht van zondag te halen, tenzij we de ‘sea way’ zouden nemen…
Een paar maal per week vertrekken kleine bootjes vanuit Kikori naar Kerema, onze provinciehoofdstad. Deze enigszins riskante tocht duurt, afhankelijk van het getij en de kalmte van de oceaan, zo’n 6-10 uur. Vanuit Kerema duurt het nog zo’n 6-10 uur om met het openbaar vervoer in Port Moresby te komen, over een erg slechte weg.
In deze periode is door de kalmere oceaan het risico op omslaan gering en omdat het onze enige optie was, hebben we vanaf dat moment alles in het werk gesteld om de volgende ochtend mee te kunnen met een dinghy. Al onze collega’s hielpen mee en vroegen hun connecties naar mogelijkheden. Gelukkig vonden we al vrij snel een dinghy die ons de volgende ochtend om 7 uur zou oppikken. Wat waren we opgelucht.
De volgende ochtend hebben we na een uur wachten maar eens gepeild of onze dinghy al snel zou komen. Een uur vertraging is niet uitzonderlijk, en volgens onze reisgenoot was de bestuurder nog even onderweg om brandstof te halen. Na nog eens een uur wachten bleek dat de dinghy vanwege het lage tij nog vast lag op de oever en dat we het opkomende tij nog even moesten afwachten. Na nog een tijd wachten zag het er niet echt gunstig voor ons uit, tot we hoorden dat er ondanks de geschrapte vlucht toch activiteit was waargenomen bij de kleine terminal van onze airstrip.
Omdat de telefoonlijn van TropicAir dood was zijn we eens een kijkje wezen nemen bij de terminal. Daar wisten ze ons te vertellen dat er een charter vlucht zou komen voor een cargo pick-up, maar niet voor passagiers. Dat was een teleurstelling. Nog eenmaal probeerden we TropicAir te bereiken en ditmaal was het raak. De vrouw van de receptie bevestigde ineens vanuit het niets dat wij toch mee konden op deze vlucht. Het koste enige moeite om de Kikori agent bij de terminal te overtuigen, maar na een belletje met het hoofdkantoor, was ook voor hen duidelijk dat wij mee konden.
Toen het vliegtuigje arriveerde, was ineens toch niet meer zo zeker dat we konden opstappen. Een lange, moeizame onderhandeling tussen het hoofdkantoor, ground operations, de Kikori agent en co-piloot begon, en na 20 minuten onderhandelen werden we toch toegelaten op de vlucht. Onze wat dikkige, slecht uitziende piloot, die – zo later bleek – bij elke stop even een peukie rookte en eruit zag of hij elk moment kon bezwijken aan hartfalen, drukte ons op ons hart om onze zitplaats niet te verlaten, zodat niemand anders deze kon innemen. Met moeite klom en kroop hij vervolgens zelf achter de knuppel.
Het vliegtuigje maakte vervolgens nog enkele stops op andere kleine airstrips en na het verste punt te hebben bereikt keerden we terug naar Port Moresby. Ook al rammelden de schroefjes ons letterlijk om de oren en werden we nat door het regenwater dat door de kieren van het vliegtuigje naar binnen sijpelde, toch was deze vlucht behoorlijk wat aangenamer dan de sea way route. Bovendien bleek later dat onze dinghy de hele dag was vast blijven liggen in de modder en Kerema nooit bereikt heeft….
Met zo’n start van onze vakantie kon deze niet meer stuk. Het was een topvakantie inclusief een warm weerzien met Erica’s ouders en zusje.
God voorziet!
