Hallo, daar zijn we weer. Twee weken na de vorige blog. Wie weet komen we weer een beetje in ons oude ritme.
Zoals eerder geschreven heeft onze geit een paar maanden geleden 2 jonge geitjes gekregen. De ene wit en de andere (tot onze verbazing) zwart. Het zwarte geitje was meteen het zwarte schaap van de geitenfamilie. Dat geitje viel niet zo in moeders en vaders smaak. Dus werd al vrij snel besloten dat ze met de fles gevoed moest worden. Gelukkig was er iemand die haar wilde adopteren, dus blackie (of biscuit zoals ze door haar nieuwe familie wordt genoemd) woont nu aan de andere kant van Kapuna. Het witje geitje, snowie, gaat een paar keer in de week met haar zusje spelen waardoor wij de kans hebben moeder te melken. En ja hoor. De eerste geitenkaas is in de maak…. Helaas loopt het nog niet zo’n vaart. Er komt wat melk, maar het is nog niet veel. We blijven proberen. Wie weet hebben we op een dag een goede geitenmelk productie… En handig joh, trouwen met een boerenzoon. Die weet in ieder geval hoe je een beest moet melken. Een aanrader voor iedereen die in de jungle gaat wonen.
De deadline voor Incentive Fund zit er net weer op. En ja, ondanks dat we dachten dat we er bijna waren was het toch wel weer even aanpoten. Uiteindelijk komt het meeste toch op ons bordje terecht. Dus afgelopen week waren weer druk alle plannen te finaliseren en op een juiste manier op papier te zetten. Een hele klus, maar alle documenten zijn weer ingeleverd. Nu wachten op september, dan is de volgende SMG (stategic management group) meeting en hopelijk krijgen we dan te horen of de herbouw van het ziekenhuis door kan gaan. Mocht het doorgaan betekent dat dat we komende maanden ons vol op het tender process moeten storten (aantrekken van een goede aannemer). Dit gaat een hele klus worden, met name omdat niemand hier geschoold is in dit soort bouwprojecten. Ook moet de werkplaats vernieuwd worden. Kapuna heeft het plan om een volledig nieuw ziekenhuis te bouwen en daarvoor is een goed georganiseerde werkplaats essentieel. Zo’n nieuwe werkplaats kost nogal wat en daarom is iedere euro hiervoor welkom!
Afgelopen woensdag werd Lova 1. Alweer een jaar geleden dat ze werd geboren. Aan de ene kant kan ik me geen leven zonder haar meer voorstellen, aan de andere kant lijkt het nog zo kort geleden dat ter wereld kwam. Wat een heerlijk meisje is het toch. Ze stapt de hele dag parmantig in het rond en doet hard haar best om te gaan praten.
Omdat ze nu een jaar is leek het ons de hoogste tijd dat ze stopt met de nachtvoedingen. Dit meisje is namelijk gék op borstvoeding, het liefst drie keer per nacht. Dus afgelopen nacht was de eerste keer dat ze niets meer kreeg… En na 1.5 uur krijsen (midden in de nacht) gaf ze op en viel ze weer in slaap. Ik ben benieuwd hoe het de komende nachten zal gaan. Wat zou het lekker zijn om weer eens door te slapen… de laatste keer was een jaar geleden…
Elk jaar trainen we in ons ziekenhuis interns. Dit is een groep studenten die net hun Community Health Workers training (in Kapuna) hebben afgerond en die dan in het ziekenhuis een lange stage komen doen om meer ervaring te krijgen. Dagelijks geven we les aan de interns om ze de basics van het ziekenhuis bij te spijkeren. Elk jaar een leuke tijd, maar ook intensief met redelijk wat lesgeven naast het ziekenhuis en kantoor werk. Afgelopen weekend was de graduation van de interns. Hun 6 maanden zitten erop. Dat betekent dat er voor mij een periode aan komt waarin er iets meer tijd is voor andere projecten. Zo proberen we aan de toilet voorzieningen in het ziekenhuis te werken. Zijn we nog steeds met de speeltuin bezig. En zijn er nog allerlei projecten die onze aandacht nodig hebben en die de afgelopen maanden een beetje zijn blijven liggen.
Afgelopen week zag ik een vrouw van begin 20 (geschat) in het ziekenhuis. Ze had buikklachten en was al 8 jaar getrouwd en had nog steeds geen kinderen. Kinderen zijn in de cultuur hier erg belangrijk en als je geen kinderen hebt ben je veel minder waard dan degene met kinderen. De vrouw vertelde mij dat haar man 10 vrouwen heeft en zijzelf was nummer 8. Blijkbaar was de rangorde van belang, want in plaats van namen te noemen van de andere vrouwen het de patiente het steeds over nummer 2 die dit deed en nummer 10 die dat deed. Als jong meisje was deze vrouw door haar huidige man geadopteerd. Ze woonde jaren lang in het huis van de man totdat deze met haar trouwde. Toen ik vroeg wanneer ze getrouwd waren (trouwen hier is seks hebben) zij ze: ‘toen mijn borsten begonnen te groeien’. Ik schat in 12? 13? Frappant is dat alleen vrouw nummer 1 en 2 kinderen hebben. Alle andere 8 vrouwen hebben geen kinderen. Dit ruikt natuurlijk naar SOA’s, maar meneer wil zelf niet behandeld worden. Dus hij heeft 10 vrouwen, maar hun gezondheid doet er blijkbaar niet veel toe.
Vika heeft een grote vriendin, Maggie. Maggie is 5 jaar en komt elke dag bij ons spelen. Ze woont zo’n beetje bij ons. Ze komt in de ochtend en gaat weg rond het avondeten. De rest van de dag zijn Vika en Maggie samen, de grootste matties. Ze spelen de hele dag; steppen, zwemmen, rennen, paimapaima (huisje, keukentje, marktje, vader/moedertje etc) etc. De grootste lol hebben ze samen. Als wij thuis zijn noemt Maggie ons ook mama en papa, net als Vika dat doet. Voor ons in het begin een beetje wennen, maar ze houdt stug vol. Ach ja, een gezin met drie dochters is ook erg gezellig.
Vannacht, tijdens Lova’s huilen-want-ik-wil-aan-de-borst, werd Vika wakker. Ik vroeg of ze naar de wc moest. Nee mama, de deur van de pispis (plassen in lokale taal) zit dicht en die van de ‘bah’ ook…
In het weekend gaan Maggie en Vika vaak mee naar het ziekenhuis. De kraamafdeling is favoriet. Elke babietje moet gezien worden door de twee jonge doktors. Alle kinderen krijgen een handje en iedereen met pijn of een verband wordt uitgebreid nagekeken. ‘Wat heeft die mevrouw?’ ‘Waar heeft ze pijn dan?’ ‘Waarom dan?’ Volop interesse. Vika heeft voor haar verjaardag een doktertasje gekregen, dus tegenwoordig lopen ze samen door het ziekenhuis mét hun dokterstasje…
